Σπάσε τη σιωπή σου...

Μόνο πριν λίγες μέρες το άκουσμα της είδησης της γυναικοκτονίας στην Αλικαρνασσό. Εκείνης που συνέβη βάση τίτλων επειδή τον απατούσε. «Την σκότωσε γιατί τον απατούσε. Το μετάνιωσε». Μόλις πριν λίγες μέρες από την απόπειρα γυναικοκτονίας στην Καλαμάτα. Εκείνης που ο άνδρας περιέλουσε τη γυναίκα με βενζίνη και της έβαλε φωτιά. Εκείνης που προσπάθησε να την κάψει επειδή αντιμετώπιζε οικονομικά «προβλήματα».
Μόλις την ημέρα των Χριστουγέννων αιμόφυρτη στον δρόμο. Πάνω στην Εθνική οδό Πατρών-Αθηνών, στο ύψος του Δρεπάνου. Επειδή τσακώθηκε μαζί του. Και τη μαχαίρωσε. Και την έβγαλε από το αυτοκίνητο. Και την άφησε ματωμένη στον δρόμο. Επειδή διαφώνησε.
Μόλις σήμερα, μόλις χθες και αύριο και τον άλλο μήνα και τον επόμενο χρόνο οι γυναίκες δεν θα είναι ασφαλείς, θα φοβούνται να διαφωνήσουν, να τσακωθούν, να αγαπήσουν κάποιον άλλο, να μιλήσουν στον συνάδελφο, να κυκλοφορήσουν ελεύθερες το βράδυ στον δρόμο, να φοράνε μίνι και εξώπλατα, να και να και να. Δεν θα είναι ασφαλείς όχι μόνο γιατί εκεί έξω υπάρχουν τα τέρατα, τα κτήνη, αλλά εξαιτίας της σιωπής κάποιων που ποτέ δεν ακούνε, εξαιτίας της άτυπης συγκάλυψης των γυναικοκτόνων. Επειδή ποτέ δεν είναι «επειδή τον απατούσε», επειδή είχε οικονομικά προβλήματα, επειδή απολύθηκε, επειδή φόρεσε κοντή φούστα, επειδή θόλωσε, επειδή ήπιε, επειδή την αγαπούσε υπερβολικά. Είναι και θα είναι πάντα η έμφυλη βία. Η πατριαρχία. Είναι πάντα η έννοια του ισχυρού που έχουν κάποιοι άνδρες για τον εαυτό τους, είναι πως οι γυναίκες θεωρούν πως τους ανήκουν, πως είναι οι μόνοι που θα ορίζουν τη ζωή τους. Είναι πως ηδονίζονται να τις βλέπουν να πονούν, να τους ανήκουν, να τις χειρίζονται, να τις εξουσιάζουν.

Ξέρω είναι δύσκολο. Αν είδες τον εαυτό σου κάπου εκεί, σπάσε τη σιωπή σου. Μίλα. Ζήτησε βοήθεια. Απομακρύνσου. Γίνε ασφαλής. Μείνε ασφαλής. Φύγε. Η ζωή σου μπορεί να είναι παραμύθι αν φύγεις μακριά του. Φύγε, φύγε, φύγε! Δεν σου αξίζει να βρεθείς πεταμένη, αιμόφυρτη, μαχαιρωμένη στον δρόμο. Μόνη κι αβοήθητη. Σε καμιά δεν αξίζει το σώμα της πάνω στην άσφαλτο, το σώμα της να αιμορραγεί. Και μην τον πιστέψεις ποτέ ξανά. Δεν σου αξίζει μια τέτοια «αγάπη». Η αγάπη δεν θα ήθελε το αίμα σου στην άσφαλτο, στο καλοριφέρ, στη σκάλα. Φύγε. Σκούπισε τα μάτια σου, φύγε. Σε περιμένει η ζωή κι η τρυφερή αγάπη. Σε περιμένεις εσύ. "Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει, κυνηγημένο μου πουλί." Το αξίζεις.