Σερπαντίνες οι μνήμες

Μασκοφορεμένοι υπολογισμοί, αρλεκίνοι και κολομπίνες περίπου ίδιοι, περιγράμματα, σύμβαση αποκριάς για πάντα σ' έμαθαν να κουβαλάς μέσα σου,

τους στριμώχνεις να χωρέσουν στα καλούπια της αυλής και συνάμα της αγωνίας και της ευχής σου, βολεύει η γιορτή,

τεμαχίζεις, όλο και ταχύτερα, όλο και πιο βαθιά, ο ακρωτηριασμός σπονδή στο χρόνο που περνά, 

εξευμενισμός του στόχου, 

πονάει ο στόχος, πονάνε και τα βέλη που τον κερδίζουν, 

το ξέρεις απ' τους παλιούς: ό,τι κάνει η γίδα στο πουρνάρι κάνει και το πουρνάρι στη γίδα λέγανε.

Σερπαντίνες οι μνήμες, συσπειρωμένα όνειρα, τα αλαφροάγγιξες με την άκρη των χειλιών και φύσηξες, εξημερωμένα ουρλιαχτά, σφάγια κρεμασμένα στις κανονικοποιημένες γιρλάντες ενός ακόμη κιτς, ίδιου, γνώριμου, αποκριάτικου, σκληρά διαχρονικού όμως σχεδιασμού.

Και μέσα του, κάτω απ' τις γιρλάντες, παραδομένοι στη δύναμη των άλλων μασκοφόρων, να γλεντάμε τσουγκρίζοντας τα ποτήρια "στην υγειά μας, να 'μαστε καλά".

Ανακουφιστικά, ολοκληρωτικά στερεότυπα.

Όμως, δεν πεθαίνεις πρώτα για να ζήσεις μετά. Απελπισμένη αντιστροφή, τελευταίο προσκλητήριο ουσίας, μνημόσυνο.