Σεργιάνι στις πόλεις των ανθρώπων

Τώρα που χώθηκαν οι άνθρωποι μες στα λαγούμια τους, βρήκαν την ευκαιρία να βγουν σεργιάνι οι λέξεις. Βολτάρουν  μες στους άδειους δρόμους των ανθρώπων. Χαζεύουν τις βιτρίνες τους. Βεβηλώνουν τα μνημεία τους. Τα σπίτια πυρπολούν. Γιουχάρουν την επιστήμη, τη θρησκεία λοιδορούν, σαρκάζουν την τέχνη, χλευάζουν τη φιλοσοφία. Δες τες. Η ειρωνεία την τραγωδία αγκαλιάζει. Φιλιέται η μοναξιά στο στόμα με τη θλίψη. Η αρρώστια την υγεία ξεβρακώνει. Το χάος με την απειλή του κλομπ την τάξη καβαλάει. Σ’ ένα στενό βιάζουν τη δημοκρατία. Μετά τη διαπομπεύουν με μια ταμπέλα «μετά-δημοκρατία» μπροστά στο στήθος. Η ανέχεια με την προσφυγιά αλαφιασμένες τρέχουν, μήπως και σωθούν. Η ελευθερία γυρνάει σαν χαμένη και ψάχνει για τη δόση της, μα δεν της έχει μείνει φλέβα. Τ’ όνειρο κρύβεται κι η χίμαιρα το ξετρυπώνει. Τρέχουν τα σάλια του εφιάλτη. Παράτησε ο έρωτας τα βέλη του και το βαλε στα πόδια, αφού δεν του μεινε ούτε πούπουλο για πτήση. Ξεμαλλιασμένη, ξέστηθη η ελπίδα δήλωσε συμμετοχή σε επιβίωσης τηλεπαιχνίδι. Η ματαιότητα πετάει μοναχά τριγύρω εποπτεύοντας και με τα νύχια της τα σουβλερά την έπαρση ξεσκίζει. Την ίδια ώρα που ένα σωρό –ισμοί χοροπηδάνε μανιασμένοι, διψασμένοι για αίμα.

 Ο βασιλιάς ο θάνατος απολαμβάνει την κυριαρχία του.

 Η ανθρωπιά τεμαχισμένη, μη αναγνωρίσιμη. Κι αν κάτι πάει να ακουστεί να το δαγκώνει στον λαιμό η σιωπή.