Σελίδα ημερολογίου

    Φυσάει δυνατά απ’ τα χαράματα. Ξημερώνει. Ανοίγω το παράθυρο. Ένας κίτρινος φθινοπωριάτικος αέρας. Φτιάχνω καφέ. Κι ένα ήσυχο «σ’ αγαπώ». Από κείνα τα «σ’ αγαπώ» της σιωπής που τα αναπνέεις. Κάθομαι στο γραφείο. Το βράδυ στην εκπομπή θα διαβάσω Paul Celan. «Καμπή πνοής». Όταν σαλτάρισε από τη γέφυρα στο Σηκουάνα, πάνω στο γραφείο του βρέθηκε μια βιογραφία του Χέλντερλιν ανοιχτή σ’ ένα υπογραμμισμένο απόσπασμα: «Υπάρχουν στιγμές που η ιδιοφυία αυτή σβήνει και βυθίζεται στο πικρό σκοτάδι της καρδιάς της».  Τι μουσική να βάλω; Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή, χτυπάει στο ρυθμό του αέρα. Αυτό είναι. Ο ρυθμός του αέρα! Θα βάλω Doors στη συμφωνική τους εκδοχή από ένα Κονσέρτο του 2000. Φοράω τ’ ακουστικά. Spanish Caravan. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Όλα γυρνούν στο κίτρινο. Κίτρινο σε μείζονα. The Unknown Soldier. Θα πάρω στο τηλέφωνο τον Δημήτρη. Αγαπάει το κίτρινο και τους Doors. Θα του πω ν’ ακούσει την εκπομπή. Θα διδάσκει αυτή την ώρα. Τα παιδιά θα βαριούνται, θα ψάχνουν για τη δική τους κλίμακα στο κίτρινο. Κι απέξω ο αέρας θα φυσάει. Το ίδιο και μέσα.

 Μια φορά,

τον άκουγα,

έπλενε τον κόσμο,

αθέατος, ολονυχτίς,

πραγματικά.

 Εν και Άπειρον,

εκμηδενισμένα,

πρόφεραν Εγώ.

 Φως ήταν. Σωτηρία.

 Μεγάλε Paul. Δυναμώνω κι άλλο την ένταση. Του αέρα. Της μουσικής.

Μια ομοβροντία από βιολοντσέλα: Strange Days.