Η ένοπλη εξέγερση που ξεκίνησε την Παρασκευή 23 Ιουνίου από τον Evgueni Prigojine, επικεφαλής της παραστρατιωτικής ομάδας Wagner, είναι ένας κεραυνός εν αιθρία στη Ρωσία. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν απευθύνθηκε στον ρωσικό πληθυσμό για να καταγγείλει «την πισώπλατη μαχαιριά» και ο διεθνής Τύπος μιλά ήδη για ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο.
Η "ανταρσία" με επικεφαλής τον Yevgueni Prigojine και την πολιτοφυλακή του (Wagner) κατά του Πούτιν είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ο Πριγκόζιν κάλεσε του μαχητές της ομάδας Βάγκνερ να επιστρέψουν από το ουκρανικό μέτωπο για να «απελευθερώσουν τον ρωσικό λαό» και να «αποκαταστήσουν την τάξη στη χώρα». Το Σάββατο 24 Ιουνίου, οι «25.000 μαχητές» του Πριγκόζιν κατέλαβαν την πόλη Rostov-on-the-Don, και κρατούν στρατηγούς του ρωσικού στρατού ως ομήρους.
Η Frankfurter Allgemeine Zeitung κάνει λόγο για «θανατηφόρα απειλή» για το Κρεμλίνο και γράφει: «η εξέγερση των μισθοφόρων της ομάδας Wagner είναι εξαιρετικά απειλητική για τον Πούτιν», που αντιμετωπίζει «το φάντασμα ενός εμφυλίου πολέμου» γράφει το Politico.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η The Telegraph προχωρά ακόμη παραπέρα και σημειώνει ότι αυτό «Είναι το τέλος για τον Βλαντιμίρ Πούτιν». Ο Ρώσος πρόεδρος «μπορεί να επιβιώσει από μια ένοπλη εξέγερση του Γιεβγκένι Πριγκοζίν και των μισθοφόρων του, αλλά θα αποδυναμωθεί οριστικά και οι μέρες του στο Κρεμλίνο είναι μετρημένες», υποστηρίζει η βρετανική εφημερίδα. «Η αύρα του αήττητου και του απόλυτου ελέγχου του Πούτιν που έχει πληγεί άσχημα από την άστοχη και αποτυχημένη εισβολή του στην Ουκρανία, τώρα θα διαλυθεί».
Το βρετανικό Υπουργείο Άμυνας, το οποίο επικαλείται ο The Guardian, εκτίμησε ότι «τις επόμενες ώρες, η πίστη των ρωσικών δυνάμεων ασφαλείας, ιδιαίτερα της Εθνοφρουράς, θα παίξει βασικό ρόλο στην εξέλιξη αυτής της κρίσης».
Οι συνέπειες του ρωσικού εμφυλίου
Σύμφωνα με τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου (Η Καθημερινή 24.6.2023) «…ο Γεβγκένι Πριγκόζιν ήταν για χρόνια μια βολική λύση για το Κρεμλίνο. Ο μισθοφορικός στρατός Wagner, που ίδρυσε ο παλιός σεφ του Πούτιν με το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης, το 2014, επέτρεψε στη Ρωσία να κάνει outsourcing επικίνδυνων επιχειρήσεων, πρώτα στο Ντονμπάς, ύστερα στη Συρία, στη συνέχεια σε κάμποσες χώρες της Αφρικής και στο τέλος στο Μπαχμούτ. Ήταν ένα κυνικό ντιλ, win-win για τους δύο συμβαλλόμενους: το μεν Κρεμλίνο προωθούσε τη ρωσική επιρροή, με τις απώλειες να περιορίζονται σε εγκληματίες που εξαγόρασαν την ελευθερία τους υπογράφοντας σύμβαση με τη Wagner, ο δε Πριγκόζιν συσσώρευε τεράστιο πλούτο από ορυχεία και άλλα λάφυρα του μισθοφορικού του στρατού, αλλά και πολιτικό κεφάλαιο στη Μόσχα.
Οι βαρύτατες απώλειες της Wagner στη μάχη του Μπαχμούτ ήταν το σημείο καμπής που οδήγησε τον άξεστο ιδρυτή της σε ρήξη με τη στρατιωτική ηγεσία και, τελικά, με το ίδιο το Κρεμλίνο. Το γεγονός ότι η ανταρσία εκδηλώθηκε τη στιγμή που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η ουκρανική αντεπίθεση, προσδίδει δραματικές διαστάσεις στη σύγκρουση. Είναι βέβαια πολύ νωρίς να προδικάσουμε αν η ανταρσία θα έχει δραματικές επιπτώσεις στο πολεμικό μέτωπο- μέχρι τη στιγμή που ξέσπασε το κίνημα του Πριγκόζιν, οι Δυτικοί εμφανίζονταν εξαιρετικά ανήσυχοι για το μέλλον της ουκρανικής αντεπίθεσης. Το βέβαιο είναι ότι αυτές τις ώρες και ημέρες ο Βλαντίμιρ Πούτιν δίνει αγώνα για την πολιτική (τουλάχιστον) επιβίωσή του. Ακόμη κι αν αποτύχει το κίνημα του Πριγκόζιν, όπως είναι το πιθανότερο, ο Ρώσος πρόεδρος θα είναι υποχρεωμένος να κοιτάει δύο φορές πίσω από την πλάτη του, καθώς ισχυροί κύκλοι του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών θα αναρωτιούνται πού έχει οδηγήσει τη χώρα τους η επιλογή και ο τρόπος διεξαγωγής αυτού του πολέμου.
Όσο για τη Δύση, είναι βέβαιο ότι πολλοί θα τρίβουν τα χέρια τους αυτές τις ώρες. Οι πιο συνετοί, όμως, θα σκεφτούν πολύ σοβαρά τους πελώριους κινδύνους που θα εγκυμονούσε μια ανατροπή του Πούτιν από τους πιο επιθετικούς και απρόβλεπτους εκφραστές ενός πληγωμένου εθνικισμού ή το χάος στη χώρα με το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο του πλανήτη.».
