Ραπ του Λεξ vs τραπ του φασισμού

-«… Ζούμε τον έρωτα σε νοικιασμένα σπίτια
Που 'χουν κομμένα ρεύματα και απλήρωτα ενοίκια
Μικρά δωμάτια και όνειρα τεράστια.

Μεροκάματα του τρόμου,

εξώσεις πλειστηριασμοί...»,

είναι ο Λεξ που μιλάει σε 30.000 νέους και νέες στη Θεσσαλονίκη.

Στη σκηνή ανεβαίνουν απεργοί της Μαλαματίνας. Ακολουθεί το μήνυμα-καταγγελία για τον βιασμό της 19χρονης στο ΑΤ Ομόνοιας.  

Είναι η γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου, της πτώχευσης, των μνημονίων και της ανεργίας, του Παύλου Φύσσα, του Λουκμάν και του Ζακ, της πανδημίας, της ακρίβειας, η γενιά που υφίσταται την αστυνομοκρατία του Μητσοτάκη και φωνάζει «ΠΟΝΑΩ», η γενιά που βρίσκει στον Λεξ τον τρόπο να ξεσπάσει, γιατί δεν εμπιστεύεται πια την τρίτη ηλικία:  

«Δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε την τρίτη ηλικία
Μας κρίνουνε μ' ευκολία, κοιτάν με καχυποψία
Λες και τα χρόνια τους τους δώσανε τη δικαιοδοσία…».

-Μακριά, στην καντίνα της πύλης Ε1 στο λιμάνι του Πειραιά, στην Βεάκη στο Περιστέρι, στην Φυλής, δίπλα από τα αρχαία της Ελευσίνας νέοι και νέες μυούνται στην ΤΙΝΑ (there is no alternative) και στην τραπ του σεξισμού και του φασισμού:

 «Τη γαμάω μέσα στο Bentley / Φρέσκος σαν το Λουμίδη / Στο μουνί πατάω μπουνίδι / Swoop, swoop, swoop / Ρίχνω κλωτσίδι».  

«Καριόλα σε μισώ, να το ξέρεις, σου αξίζει μόνο αυτό, να υποφέρεις»! 

«Σκάσε πουτάνα μπουνιές μη σου βάλω / Κερνάνε γραμμές και γαμάνε ο ένας τον άλλο». «Ξέρω τι θέλεις ρε πουτάνα / Μεγιστάνα από αλάνα (μεγιστάνα από αλάνα) / Να ξέρει από gunia, να ξέρει τα αλάνια / Να ξέρει από χαβιάρι, να ξέρει από σαμπάνια».

-Απέναντι στον Λεξ η τραπ. Ο σεξιστικός, ο υβριστικός, ο ρατσιστικός, ο φασιστικός στίχος που τραγουδούν μικρά παιδιά και κανείς δεν αντιδρά. Είναι η μουσική του Μίχου, του «ανθρώπου» της εκκλησίας και της «πατρίδας», του παιδοβιαστή μπάτσου, του μπάτσου που βιάζει 19χρονες, που τσακίζει το κεφάλι της φοιτήτριας, που είναι προστάτης σε οίκους ανοχής και σωματοφύλακας νονών της νύχτας, είναι η μουσική του χρυσαυγίτη κυνηγού προσφύγων, είναι η μουσική του συστήματος...  

«Αν δε σε φάνε οι δρόμοι θα σε σκοτώσει η TV και τα FM», είναι η απάντηση του Λεξ:

 «Όλοι γύρω σου κοιτάνε σαστισμένοι
Όταν σε δεύτερα τριάντα αφήνεις πίσω ό,τι σε δένει
Πήρες χαμπάρι ότι ζεις στο περιθώριο…
Μια μέρα βροχερή με γλίτσα στο πεζοδρόμιο
Δε χανόμαστε, κρατάμε γερά
Γιατί ο δρόμος ανατρέφει τα σκληρότερα παιδιά…»

Η ραπ του Λεξ απέναντι στην τραπ του φασισμού. Εδώ δίνεται μια «μάχη», μία μάχη ηγεμονίας. Ποιο θα είναι το μουσικό και κατ’ επέκταση το ιδεολογικό αποτύπωμα που θα σταμπάρει αυτή την γενιά; 

«…Μην ρωτάς άμα το ζω, αδερφούλη το ζω
Με τσιγάρα και σφυρίχτρα λίγο πριν το σεισμό…», λέει ο Λεξ

Ναι, λοιπόν, βρισκόμαστε λίγο πριν το σεισμό…

Τι θα φέρει;