Ρέκβιεμ καλοκαιρινό

Αν ο κυρ-Αλέξανδρος χαιρόταν κάποτε βλέποντας τον μπαρμπα Φραγκούλη καθισμένο στο πεζούλι της αυλής του να φουμάρει αρειμανίως το τσιμπούκι του, σήμερα μια περιήγηση στην ύπαιθρο σίγουρα θα τον έθλιβε. Γιατί η διαπίστωση, χρόνια τώρα, παραμένει απαράλλαχτα ίδια. Έρημη και σιωπηλή η ελληνική επαρχία, εκλιπαρεί σχεδόν για ανθρώπινη παρουσία. Χέρσα χωράφια, πλαγιές που κάποτε αρκούσαν για να θρέψουν ολάκερα χωριά, τώρα λογγώνουν χωρίς πληγή από τσάπα. Κι οι καλοκαιρινοί επισκέπτες, βιαστικοί τρυγητές επιπόλαιης ραστώνης, απλώς επιτείνουν με την τουριστική τους ελαφρότητα το βουβό δράμα. Ελπιδοφόρα, μα ισχνή δυστυχώς η παρουσία κάποιων νέων παιδιών, που αμήχανα επιστρέφουν από τις καταναλωτικές ψευδαισθήσεις του δεινού άστεως και πασχίζουν να αναστήσουν παιδικές αναμνήσεις δουλεύοντας στην πατρική γη, αβοήθητοι ωστόσο κι ανυπεράσπιστοι, δίπλα σ’ ένα κράτος που αντί να παραστέκει αρωγός, καραδοκεί να φορολογήσει και την τελευταία σταγόνα γάλα που θα παράξουν.

Ένα υδροκέφαλο κορμί τούτος ο τόπος με υπερπλασία καρδιάς κι αδύνατες ως ανύπαρκτες αρτηρίες και άκρα, που μοιάζει να φυτοζωεί ασθμαίνοντας με δάνειες αναπνοές. Οι άκαρπες ακακίες των αστικών πεζοδρομίων, οι πολυδιαφημιζόμενοι ουρανοξύστες του Ελληνικού και τα ελκυστικά cafe, που ξεφυτρώνουν κάθε τόσο σα μανιτάρια στα τετράγωνα των πόλεων, δεν μπορούν δυστυχώς να κρύψουν τον επιθανάτιο ρόγχο του.

Κι ο ρεμβασμός του δεκαπενταύγουστου γίνεται πένθιμος περίπατος ανάμεσα σε εγκαταλελειμμένες αχλαδιές, βουβές βελανιδιές, παραπονεμένες συκιές, ατρύγητες κληματαριές, απολωλότα πρόβατα, ακινητοποιημένα τρένα, και αραχνιασμένα ξωκκλήσια με μόνιμο, μονότονο ισοκράτημα εκείνη την αφόρητη νοσταλγία απ’ τις κουβέντες των απόμαχων ηλικιωμένων. Κι έρχονται ύστερα μοιραία, το μελαγχολικό τούτο κι απογοητευτικό τοπίο, που κραυγάζει κι αποπνέει ολοφάνερα ανθρώπινη και κρατική  εγκατάλειψη, να το ισοπεδώσουν ολοκληρωτικά και δίχως έλεος οι καλοκαιρινές πυρκαγιές, για να επιταχύνουν με το φονικό τους χέρι τους ρυθμούς της πολυπόθητης «ανάπτυξης», για να επιβραδύνουν εντούτοις τραγικά τις λιγοστές ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών μας. Τα ρόδινα ακρογιάλια μυρίζουν τώρα καπνό και στάχτη…

Δεν είναι πια καλοκαίρια  αυτά.