Πόνος

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που πονάνε τόσο μέσα τους από την αγριότητα του κόσμου, που όλον αυτόν τον πόνο τον μετουσιώνουν σε τέχνη. Αγνή κι αμόλευτη από κάθε προσποίηση. Κόβουν την ψυχή τους μικρά κομματάκια και τη βάζουν μέσα στα έργα τους.

Κι έρχονται μετά οι διψασμένοι για ζωή πεθαμένοι κανίβαλοι και τους κατασπαράσσουν. Μα, όσο και να πασχίσουν, το πάθος του βλέμματος δεν μπορούν να τους το κλέψουν. Αυτό είναι μονάχα δικό τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι της τέχνης που κράτησαν ατόφιο μέσα στη ματιά τους το δροσερό κοίταγμα του παιδιού που ξαφνιασμένο αντίκρισε πρώτη φορά τη βρωμιά του κόσμου.

Στριμώχνονται γύρω τους οι ηχηροί. Παλεύουν να τους κλέψουν κάτι από την αθωότητά τους, κάτι από τον έρωτα που ανάβει στα μάτια τους φλόγες.

Μα το πάθος δε μεταγγίζεται έτσι εύκολα.

Και μένουν οι γνήσια μεγάλοι καλλιτέχνες με την ψυχή ματωμένη από τα βρώμικα χνάρια. Δεν τους θέλουν τους οπαδούς της ψυχής τους. Πασχίζουν να αποτινάξουν από πάνω τους αυτήν τη λέρα. Κλείνονται ολοένα μέσα τους. Μικρά παιδιά είναι που τα τρόμαξαν με τη βίαιη είσοδό τους στον κόσμο.

Μονάχα τα τραγούδια τους στέκουν όνειρα αυτού του άλλου κόσμου.

Αμόλευτα από τα σκάγια των άλλων.