«Που-τι-ουίτ;»

Ζήτησες ησυχία. Για να μην μπερδευτείς στο μέτρημα. Σ’ ένα κρεβάτι αραδιασμένα τα αργύρια. Ένα, δύο, τρία… Πάντα κάποιο λείπει. Βγάλτε σκασμό. Πού είναι το γαμημένο; Χειροκροτούν και σε μπερδεύουν πάλι. Ο θόρυβος από τα δάχτυλα και τις παλάμες τους αγκυλώνει τα δικά σου. Ένα, δύο, τρία… έπρεπε περισσότερα να είναι. Ποιος δεν πλήρωσε; Θαρρείς πως είμαστε εδώ για πλάκα; Έχουν μια θλίψη τα κρεβάτια των μπορντέλων το πρωί.  Στάζει απ’ τα σεντόνια. Σαν μπαίνει η καθαρίστρια να τη μαζέψει με τη σφουγγαρίστρα, να τη στύψει στον κουβά, να τη μαζέψει στο λερό πανί που ’χει νοτίσει τα παράθυρα.  Ένα, δύο, τρία… δεν φτάνουν. Δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Πάμε ξανά.  Ένα, δύο, τρία… Ποιος δεν πλήρωσε;

Γιατί δεν γράφεις κάτι;  Κάτι να κάνει κρότο όμως. Κι αυτό μπορείς να το πουλήσεις, τη χασούρα να ρεφάρεις.

Ο τζαμπατζής σφυρίζει αμέριμνος. Το σφύριγμά του σου χαλάει τη συγκέντρωση. Κι αυτή η χλεύη για το έλλειμμά σου που απ’ το ρυθμό του περισσεύει… και το πλεόνασμά της δίνει χορευτικό παλμό στο βήμα του, έτσι καθώς βαδίζει, ο αλητάμπουρας, με τα χέρια μες στις άδειες τσέπες του και ψηλαφίζει απαλά την απόλυτη συνείδηση ελευθερίας όποιου δεν έχει τίποτα να χάσει.

Δεν θα σε πιάσω ρε κερατά…

 Πάμε πάλι. Ένα, δύο, τρία…

Κάντε επιτελούς ησυχία. Μετράει ο άνθρωπος…

Μετρώ κι εγώ, ενώ ακούω  σουίτες για βιολοντσέλο του Μπαχ. Μετρώ πόσες φορές έγραψε ο Kurt Vonnegut τη φράση «Έτσι πάει.» στο βιβλίο Σφαγείο νούμερο πέντε. Μετρώ και ξαναμετρώ όλες τις φορές, σαν να εξαρτάται η ζωή μου από αυτό το μέτρημα. Μήπως και τελικά δεν πάει έτσι…