Πολυαγαπημένε μου Μάρκο...

«Πες μου που να σε φιλήσω
να ’ναι μόνο για μένα»

Πολυαγαπημένε μου Μάρκο, συνεχίζουμε τη νέα χρονιά -με την αλογάριαστη οδύνη της ορφάνιας σου- κρατώντας ό, τι υψηλότερο μας δίδαξε το πέρασμά σου απ' τη ζωή μας, η φιλία σου, το γιγάντιο χιούμορ και η σπάταλη ψυχή σου, και προπαντός η γενναία σου ποίηση -που κλείνει μέσα της τόσα ασήκωτα ατομικά και παλλαϊκά δράματα, καραβοτσακίσματα και αντιστάσεις, την εποποιία εβδομήντα χρόνων αδικαίωτης κουραμάνας στα μετερίζια των αντάρτικων βίων και των ανεπίδοτων ερώτων, και την πίστη μας να κρατάμε ψηλά το μπαϊράκι της προσωπικής ελευθερίας και της ελπίδας για κοινωνική δικαιοσύνη. Συνεχίζουμε. Φτύνοντας την χαμέρπεια. Με ζήλο περιμένοντας την αιώνια άνοιξη, την ανάσταση από την εποχή του σκλαβοπάζαρου και της ασύδοτης ευτέλειας. 
«Άνθη στο καταραμένο φίδι», όπως έγραψες. 
Καλή αντάμωση ομορφάντρα μου!