Πετώντας πέτρες στη δημοκρατία

 Έχω την πεποίθηση ότι τα όσα είπε ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης στην Βουλή για τα δεινά που μπορεί να επιφέρει η απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα, θα πρέπει να έφεραν σε απόγνωση πλήθος επιστημόνων που ασχολούνται με τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Νομικοί, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, θα πρέπει να τραβάνε τα μαλλιά τους με τα όσα είπε για να τεκμηριώσει τα αδικαιολόγητα του προτεινόμενου εκλογικού συστήματος από το κόμμα της ΝΔ. Επίσης θα πρέπει να τραβάνε τα μαλλιά τους ένα πλήθος από ανθρώπους που ασχολούνται με τα δικαιώματα του ανθρώπου όταν ο κύριος Γεραπετρίτης με το απεριόριστο δικαίωμα έκφρασης και διάχυσης της έκφρασης του, σε πολιτικό και επιστημονικό επίπεδο, δικαίωμα το οποίο άπειροι άλλοι ούτε καν μπορούν να φαντασθούν, ομιλεί για έλλειψη σεβασμού στην ελευθερία της έκφρασης, σχετικά με τις επικρίσεις που δέχτηκαν οι απόψεις του. Της δικής του έκφρασης και μόνον αυτής. Δικαίωμα δηλαδή το οποίο αναγνωρίζει μόνο για τον εαυτό του.

Περίεργο για συνταγματολόγο να θεωρεί πως η διαφορετική άποψη, ακόμα και η επικριτική δεν είναι μια εναλλακτική υπόθεση αλήθειας, αλλά περιορισμός του δικού του (και μόνον αυτού) δικαιώματος έκφρασης. Αυτή η αντίληψη περί ελευθερίας τον εκθέτει και ως υπουργό και ως πανεπιστημιακό δάσκαλο.

Ας δούμε όμως το γεγονός και από πιο κοντά: Ο Γιώργος Γεραπετρίτης διορίστηκε δια του κόμματός του βουλευτής. Έγινε υπουργός Επικρατείας. Είναι (διαβάζουμε στην Βικιπαίδεια) καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Λονδίνου.

Αυτός, λοιπόν, ο εξέχων επιστήμονας και προεξάρχων πολιτικός, είπε στην Βουλή των Ελλήνων ότι η απλή αναλογική ευθύνεται για τον Ναζισμό στην Γερμανία, τον εμφύλιο στην Ελλάδα και για άλλα, σχεδόν παγκόσμια, δεινά.

 Χωρίς πολλά–πολλά μόνο τούτο: αν σε εισαγωγικές στο δημόσιο ελληνικό Πανεπιστήμιο ετίθετο το ερώτημα για τις αιτίες ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία και ο υποψήφιος φοιτητής (ούτε καν πρωτοετής) απαντούσε πως φταίει η απλή αναλογική στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, θα γελούσανε και οι πέτρες κύριε Γεραπετρίτη. Και ο εν λόγω υποψήφιος δεν θα έβλεπε Πανεπιστήμιο ούτε με τηλεσκόπιο. Επειδή οι εξεταστές θα πετούσαν στα σκουπίδια αυτή την «ελευθερία της έκφρασης». Κι εσείς μιλάτε, «δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους», με πλήρη συναίσθηση (πολύ φοβάμαι) της μόλυνσης στο πολίτευμα που προκαλείτε. Αυτό είναι που σας εκθέτει και είναι που αυτό με τρομάζει.

Αυτή η ευκολία αυτοκατάργησης του κύρους ενός δασκάλου, αυτή η προχειρότητα του επιστημονικού αναθεωρητισμού προκειμένου να εξυπηρετηθεί η βίαια εκσυγχρονιστική οπισθοδρόμηση του καθ’ ημάς καπιταλισμού. Τόσες σπουδές, τόση προσπάθεια για ένα κομμάτι επιστημονικής χυδαιότητας; Είναι άγριο. Και δείχνει την αγριότητα τρόπου και σκοπού. Την διαλεκτική χυδαιότητα σύνδεσης της έκφρασης με το περιεχόμενο, όταν το δοτό κύρος έκφρασης ακυρώνει το πολιτικό και θεωρητικό περιεχόμενο. Θέλω να πω, ότι όταν είσαι πανεπιστημιακός δάσκαλος και μάλιστα του Συνταγματικού δικαίου δεν μπορείς να πουλάς ιστορία «μπόμπα» στο πόπολο τσιμπολογώντας στα καθέκαστα.

Εκτός κι αν ο κύριος Γεραπετρίτης, τα όσα εξέμεσε στην Βουλή, με την ίδια επιστημοσύνη θα τα έλεγε και σε ένα αμφιθέατρο φοιτητών της Οξφόρδης. Χωρίς τον κίνδυνο να τον «εκπαραθυρώσουν» επιστημονικά και πολιτικά, χωρίς να σεβαστούν την «ελευθερία έκφρασης» με την οποία τώρα μας περιχύνει. Βέβαια το ότι είναι επισκέπτης καθηγητής στην Οξφόρδη πολύ με κάνει να αμφιβάλλω για το τι είναι η αίγλη συστημικών ιδρυμάτων, αλλά αυτό είναι μια άλλη (θλιβερή και πολύπλοκη) ιστορία συμμετοχής στην γνώση. Στην «αγορά» και στο «ιερό». Στον μυστικισμό της σύγχρονης «κρυπτείας» που λέγεται ακριβοπληρωμένη «αριστεία», όπως είδαμε και στο τελευταίο (μέχρι στιγμής) ανοσιούργημα της Κεραμέως, υπουργού Παιδείας, που εξισώνει τα ιδιωτικά κολλέγια με τα δημόσια Πανεπιστήμια.

Επιστροφή όμως στον Γιώργο Γεραπετρίτη: το ότι ταύτισε την απλή αναλογική με τον ναζισμό και τον εμφύλιο, όχι μέσα σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο αλλά μέσα στο ιερό του κοινοβουλευτισμού, δείχνει και την εκτίμησή του για το ελληνικό κοινοβούλιο, αφού πέταξε στα μούτρα της κοινωνίας μια ιστορία «κατιμά» για να χορτάσουν οι «φτωχοί» της ιστορίας με τα απολειφάδια των ιδεολογήσεων.

Είναι ντροπή. Και είναι απόδειξη του λόγου για τον οποίο ο Γιώργος Γεραπετρίτης είναι ο κύριος εκφραστής του διορισμένου «επιτελικού κράτους» το οποίο παραποιεί το πολίτευμα και παραπείθει ότι πρόκειται για εύρυθμη και λειτουργική (που κατά το έτυμον παράγει έργο υπέρ του λαού) δημοκρατία.

Δεν είναι έτσι. Γιατί όταν «σκοτώνεις» δικαιώματα στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, στην ισονομία, δεν είναι έκφραση ελευθερίας. Είναι άποψη για την ζωή. Και το πιο σκοτεινό; Είναι άποψη για τον θάνατο. Των άλλων. Μόνο που η ελευθερία δεν είναι θάνατος. Κύριε Γεραπετρίτη.