Περιμένοντας το στίχο στην άκρη του πόνου

Να κοιτάς πίσω σε όσα ποιήματα έγραψες και να μην τα θεωρείς αντάξια αυτού που θέλεις να πεις. Και να θέλεις μέχρι θανάτου να γράψεις. Μα να μην παίρνεις χαρτί και μολύβι. Λες και φοβάσαι πως και πάλι θα μιλήσεις για την κλειστή πόρτα. Λένε πως, για να γράψεις ένα ποίημα που να είναι ποίημα, καλό είναι να μάθεις να σκίζεις. Εγώ δε μιλώ γι' αυτό, μα για τη μαθητεία στην ηθελημένη σιωπή. Το στήθος να βράζει, το αίμα να συγκεντρώνεται στ' αυλάκια του νου σου εκεί στους κροτάφους και να το ξέρεις πως αν έπαιρνες χαρτί και μολύβι κάπως θα αλάφρωνες. Μα να μην το κάνεις. Γιατί θέλεις αυτήν τη συσσωρευμένη ένταση να τη μαζέψεις μέσα στις δυο πλευρές του κεφαλιού σου για μέρες. Κι όταν ο πόνος γίνει αβάσταχτος, ίσως τότε να σε βρει ο πρώτος στίχος. Ίσως. Γιατί δεν ξέρεις ποτέ αν το ποίημα που μόλις έγραψες θα είναι το τελευταίο.