Περιβάλλον: Οι πυρομανείς που εμφανίζονται ως πυροσβέστες

Φωτιές, κάθε χρόνο και χειρότερες. Οι πάγοι λιώνουν. Χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται. Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν. Η πανδημία σκοτώνει, ο πόλεμος τσακίζει ανθρώπινες ζωές, ενώ ο συστημικός ρατσισμός αποτελειώνει τους φυγάδες της κόλασης.

Κι όμως οι καταστροφείς με περισσή υποκρισία ζητούν, σήμερα όπως κάθε χρόνο, τη σωτηρία του περιβάλλοντος, τη σωτηρία της ζωής! Καταστροφείς και... σωτήρες οι ίδιοι! Οι ίδιοι που καταστρέφουν, οι ίδιοι προτείνουν κι μέτρα σωτηρίας. Μέτρα, όμως, σημαίνει όρια και ο μανιακός καπιταλισμός έχει χάσει τα φρένα του, έχει ξεχάσει να σταματά.

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει λυσιτελή απάντηση στο πρόβλημα της οικολογικής καταστροφής, γιατί είναι αυτός που την προκαλεί και γι’ αυτό η λύση είναι συνυφασμένη με το «θάνατό» του. Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και οικολογίας (δηλαδή της κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος) με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» είναι μία πλάνη στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Η καταστροφή του τροπικού δάσους του Αμαζονίου από τον υπερνεοφιλελεύθερο φασίστα Μπολσονάρου είναι ένα απτό παράδειγμα της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας και των συνεπειών της.

Ο Πράσινος Καπιταλισμός

Είναι πλέον βέβαιο ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να σώσει το Περιβάλλον, γιατί οι πυρομανείς δεν μπορούν να λειτουργούν ως πυροσβέστες!

Ο "πράσινος καπιταλισμός" είναι μία φενάκη, αφού το κινούν αίτιο του καπιταλισμού είναι το κέρδος και η μεγιστοποίησή του. Και το κέρδος είναι το φυτίλι που βάζει τη φωτιά.

Ο μανιακός για κέρδη καπιταλισμός ζητάει ολοένα και περισσότερα δέντρα, κι άλλες αποψιλώσεις, κι άλλες ανεμογεννήτριες, κι άλλες ζωές, ανθρώπινες και μη.

‘Ηδη ένας νέος κοινωνικός μεσαίωνας είναι ante portas με πρόσχημα τον «πράσινο» και τον «ψηφιακό» καπιταλισμό. 

Γι' αυτό η οικολογία και η κοινωνική δικαιοσύνη συνδέονται πλέον στενά και αποτελούν τα βασικά στοιχεία ενός παγκόσμιου αντι-καπιταλιστικού κινήματος που θα είναι ικανό να επιβάλει, εδώ και τώρα, ένα πρόγραμμα προστασίας της Φύσης και της ζωής. 

Ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής οικολογίας, θα περιλαμβάνει και την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης του ανθρώπου με τη φύση. Αυτό σημαίνει μια νέα φιλοσοφία και στάση ζωής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν θα είναι εκτός της φύσης, αλλά εντός της φύσης, έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται ότι οι πληγές που επιφέρει σ’ αυτή, είναι κυριολεκτικά τραύματα πάνω στο δικό του «σώμα»…