Περί τροπισμών και ποιητών

Κάποτε ρώτησαν έναν σπουδαίο ποιητή ποιος είναι ο αγαπημένος του τροπισμός. Κι αυτός απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη “η μεταφορά”. Άλλος είπε “η παρομοίωση” κι άλλος “η μετωνυμία”.

Η μεταφορά, είπε ο πρώτος, κάνει το αόρατο ορατό.

Και η παρομοίωση, είπε ο δεύτερος, κάνει το ανοίκειο οικείο.

Ο τρίτος κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι. Η μετωνυμία, είπε, χαρίζει αθανασία.

Ρώτησαν και μια ποιήτρια. Το δίχως άλλο, είπε, “η προσωποποίηση”. Δίνει πνοή στα άψυχα.

Κι ένας τυχαίος περαστικός που άκουσε την κουβέντα είπε: Τερατώδεις εξιδανικεύσεις. Ματαιότητες ματαιοτήτων. Υπερβολές…

Υ.Γ. Να τους διαβάζουμε τους ποιητές. Όχι να τους πενθούμε.