Παράξενες μέρες...

Στα είκοσί μας, είχαμε σχεδόν βεβαιωθεί πως η εξουσία αλλοιώνει και αλλοτριώνει
Μετά το επιβεβαιώναμε
Για χρόνια
Με κόστος και στοιβάζοντας γραμμάτια προς εξόφληση
Μέχρι τα σαράντα μας ίσως
Αρκετοί ενεργά, μερικοί έστω και σιωπηλά
Έπειτα, αφοσιωθήκαμε στην μάχη του να μην χάσουμε πολλά κομμάτια μας
Λειψοί πια, αρκετοί ξεχαστήκαμε
Πολλοί αποχώρησαν κουρασμένοι
Πολλές οι στάσεις, ελάχιστα λεωφορεία, λίγες οι θέσεις
Κάποιοι ίσως και να πίστεψαν κιόλας
Ξανά
Και το λεωφορείο αγκομαχώντας εξακολουθεί το δρομολόγιο
Κι έχει μια θλίψη η εικόνα στην μέση της διαδρομής, οι έχοντες εισιτήριο να κοιτούν απορημένα ό,τι τρίμματά του έχουν απομείνει στα χέρια τους
Οι λίγοι που εξαρχής δεν έβγαλαν, νωχελικά πια, φυλάνε τσίλιες για τον ελεγκτή
Από συνήθεια
Οι περισσότεροι, κοιτάνε έξω από τα παράθυρα τον δρόμο να μένει πίσω
Περισσεύει η αδιαφορία για τον οδηγό, κυριαρχεί η αναμονή για την στάση τους να κατέβουν
Ποιός νοιάζεται για εισιτήρια πια...
Παράξενα ταξίδια, παράξενες μέρες...