Παίρνει καιρό ο φόβος

   Θα περάσει καιρός μέχρι να γελάσουμε. Πρέπει πρώτα να απομακρύνουμε τα νεκρά πουλιά από τις λέξεις σου. Ύστερα πρέπει να απομακρύνουμε τις λέξεις σου απ’ όλες τις θρησκείες. Δεν πρέπει να σε πνίξουν οι λέξεις που θρησκεύονται.

 Τώρα που λείπεις πρέπει να μεγαλώσουμε τις λέξεις σου με αγάπη. Παίρνει καιρό αυτή η διαδικασία. Υπάρχει, βλέπεις, κι ο φόβος μη σε ξεχάσουμε κάτω από τις λέξεις, βλέποντας μονάχα την αντανάκλαση ενός ποιήματος. Βλέποντας, θέλω να πω, το τέλος σαν αρχή.

 Παίρνει καιρό ο φόβος. Παίρνει καιρό ο θάνατος που διαρκώς επιστρέφει μήπως ακούσει κάτι που του κρύψαμε απ’ την κληρονομιά σου. Τι επίμονο πράμα που είναι ο θάνατος.

 Καθαρίζουμε τα τζάμια, γυαλίζουμε τα πόμολα της μνήμης, κάνουμε πως ξεχνιόμαστε, περνούν τα χρόνια. Πότε πέρασαν τα χρόνια, πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Μην απαντήσεις. Χαμογέλασε.

 Μην αφήσεις να σε θάψουμε. Μη μας αφήσεις μ’ αυτή την κούραση. Μέχρι και στο όνειρό μου μπήκε η κούραση. Είδα έναν εφιάλτη από κούραση.

 Είδα τον Έντουαρντ Χόπερ τη στιγμή ακριβώς που έμπαινε μέσα σ’ ένα δικό του πίνακα. Κρατούσε ένα μεγάλο κουβά μαύρη μπογιά κι άρχισε να βάφει. Έβαψε μαύρο τον πίνακα, έβαψε μαύρο και τον εαυτό του· δεν απόμεινε τίποτα. Μονάχα μαύρο.

 Μην πας εκεί.

 (Σχεδίασμα)