Ο υποψήφιος αυτόχειρας προέκταση του αξιοθέατου γλυπτού. Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι πλάνητες, τα ίδια φαντάσματα, όπως εκείνα στη Λεκάνη της Σκόνης (Dustbowl), στην περιοχή των κεντρικών ΗΠΑ, τη φοβερή εκείνη δεκαετία του 1930, μετά το μεγάλο κραχ. Φοβερή κι ετούτη. Με την Ειδομένη και το Καλαί χθες, τη Μόρια σήμερα. Κι οι μαφίες, τότε και τώρα, οι μέσα και οι έξω, για να καταστέλλουν την οργή.
Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων, τους βλέπω να έρχονται από παντού, πολιορκώντας τη ζωή. Να κυνηγιούνται απ’ όλους. Προπάντων από τους φασίστες, αλλά και τους αδιάφορους θεατές. Οι τελευταίοι με την πλήρη αυτοπεποίθηση της ηλιθιότητάς τους θεωρούν πως ό,τι βλέπουν δεν είναι παρά μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση, ένα χάπενινγκ, ένα θεατρικό παιγνίδι, όπου το δράμα των ανθρώπων θα λάβει τέλος με το τέλος του έργου, όταν τα φώτα κλείσουν.
«Πήδα, ρε! Τι σου ζητάνε;». Κραυγάζει η αρρωστημένη τους αυτοαναφορικότητα. Μιλώ για τον υποψήφιο αυτόχειρα που ανέβηκε χθες στο γλυπτό του Ζογγολόπουλου στην Ομόνοια. Μιλώ για τους δεκάδες «μαύρους καθρέφτες» της ανθρώπινης σκατοψυχιάς. Μιλώ για τον αυτισμό και τις περίκλειστες ψυχές των γονιών στη Χίο, που φοβήθηκαν μη μολυνθούν τα παιδιά τους στα σχολειά από την προσφυγιά. Γι' αυτούς που κοίταζαν αδιάφορα το "νοικοκυραίο" να λιώνει το κεφάλι του Ζακ. Μιλώ για τον άδηλο φασισμό που έχει γίνει η καθημερινή μας «κοινοτοπία».
Έχουμε «πηδήξει ρε» από καιρό και δεν το έχουμε καταλάβει…
