Πέτρινα χρόνια...

Έχει δεκαοκτώ ο μήνας, ή δεκαεννιά.

Ίσως πάλι να είναι και είκοσι. 

Τι νόημα έχει;

Από παιδί οι Απρίληδες πάντα έδειχναν 21. Σαν κείνη τη μαύρη νύχτα του ΄67, που οι ερπύστριες έβγαιναν στους δρόμους να κατασπαράξουν τη δημοκρατία. Να στείλουν κομμουνιστές και κομμουνίστριες στα ξερονήσια.

Θα μπορούσα να σου πω τα ιστορικά γεγονότα, μα είναι που κι άλλοι ίσως τα πουν καλύτερα από μένα, εξάλλου είμαι σίγουρη πως αυτά ήδη τα ξέρεις.

Θα σου πω για το σπίτι, που πάντα τέτοιες μέρες υπήρχε μια μυστική μελαγχολία, μια ήσυχη σιωπή. Λες και κάποιο ξαφνικό πένθος ήρθε να μας βρει και να μας πνίξει, όπως πάντα ερχόταν τους Απρίληδες. Κανείς δεν το ανέφερε ποτέ έτσι στα ίσια, μα σαν έμπαινε τούτος ο μήνας, ακόμη κι απ’ το ξεκίνημά του, ξέραμε πως θα ΄ρθει, μέσα του κουβαλούσε την 21η του μήνα, τη Γιούρα, το Μακρονήσι, το Παρθένι, τα τζέημς, την Ασφάλεια και τα αρματαγωγά, τους κρατούμενους τους δεμένους δυο-δυο με χειροπέδες σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, τα υγρά υπόγεια, τα ονόματα, τις φυλακές, τους δεσμοφύλακες, τους βασανιστές, τους χωροφύλακες. Τα «Εδώ θα πεθάνετε σκουλήκια. Θα σας εξαφανίσουμε»

Θα σου πω για μένα που πάντα κουβαλώ πως «θα έρθει κι η σειρά μου». Μια μέρα, ίσως έρθει κι η σειρά μου, πως κάποιος, κάπου, κάπως έχει κρατήσει κρυφά τα ονόματα όσων εξορίστηκαν και περιμένει τη μέρα, που θα βρει τους συγγενείς, τους πιο κοντινούς συγγενείς θα βρει και «θα έρθει κι η σειρά μου», θα με βρει και σε τόπους μαρτυρίων και εξορίες θα με στείλει.

Είμαι ανίκανη, να τελειώσω αυτό το κείμενο, να του βρω τίτλο, ακόμη και να το γράψω.

Αντί επιλόγου λοιπόν, αρχής και μέσης. Παιδί ήμουν που με πήγε στον κινηματογράφο. «Τα πέτρινα χρόνια». Εκείνος, καθισμένος στην καρέκλα. Σκοτεινά. Λυγμούς. Τους πιο δυνατούς λυγμούς άκουσα. Τους άφηνε. Δεν τον είχα δει ξανά να κλαίει. Θαρρώ πως ούτε και τον είδα άλλη από τότε. Ποτέ δεν μιλήσαμε γι αυτό.