Πάσχα της μνήμης

Κάθε που πλησίαζε το Μεγαλοβδόμαδο  τον άδραχνε μια αδιόρατη μελαγχολία, αναπολούσε τα παιδικά του Πάσχα στο χωριό, τότε που οι νοικοκυραίοι άσπριζαν τα σπίτια και τις αυλές και τα κορίτσια έραβαν καινούριο φουστάνι, και μικροί-μεγάλοι πρόσμεναν με λαχτάρα τη γιορτινή μέρα, την απλή λαμπάδα του νονού-στην προ Jumpo εποχή-τα κουλουράκια που έφτιαχνε με μεράκι η μάνα του με λίπος που είχαν φυλάξει από το χριστουγεννιάτικο σφάγιο,  τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής με το στολισμένο καλάθι «σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα», τον επιτάφιο που είχαν στολίσει τα κορίτσια με αγριολούλουδα που είχαν αχάραγα μαζέψει, τα «Εγκώμια» που ψέλνανε παρέες-παρέες το βράδυ στην εκκλησία, τις ετοιμασίες για το κάψιμο του «αφανού», απαραίτητη τελετουργία  το βράδυ της Ανάστασης και το βαμμένο αυγό που κουβαλούσε στη τσέπη του για να τσουγκρίσει και να ανταλλάξει το καθιερωμένο φιλί με μια μακρινή ξαδέλφη που του κρυφοάρεσε αλλά πάνω απ’ όλα περίμενε την επιστροφή του πατέρα από την πρωτεύουσα που συμπλήρωνε το πενιχρό αγροτικό τους εισόδημα δουλεύοντας στις οικοδομές και έφερνε δώρα φουστανάκια για τις αδελφές του από το Μινιόν και για κείνον ένα ρολογάκι από τα φτηνομάγαζα της οδού Αθηνάς, που το φορούσε επιδεικτικά, καμαρώνοντας στους φίλους του…

Τώρα μόνη έγνοια τα εξωτερικά ψιμύθια και τα συνακόλουθα της γιορτής και η επιστροφή στην παιδική ηλικία μια ουτοπία και στις γιορτινές συνάξεις μετράνε τους "απόντες",  μοιράζονται ένα ποτήρι και -καμιά φορά, μεγάλοι άνθρωποι- τους παίρνουνε τα δάκρυα…