Ούτε για αστείο

(άλλως: αν δεν έχεις απάντηση καλύτερα να αποφεύγεις την ερώτηση)

Ασφαλώς και δεν θα πήγαινα με τον μικρό μου γιο να δούμε το Joker. Είμαι συνετή εγώ, νομοταγής και πρωτίστως επιμελής μητέρα, δεν θα εξέθετα επουδενί ένα ανήλικο σε τόσο μεγάλο κίνδυνο. Κι αν με ρωτούσε ο μικρός γιατί μαμά του πήρανε εκείνη την ταμπέλα; Γιατί μαμά τον δείραν στο στενό; Γιατί μαμά δεν τον βοήθησε κανείς; Γιατί μαμά ο συνάδελφός του ήταν τέτοιο καθίκι; Γιατί μαμά το αφεντικό του αφαίρεσε από τον μισθό του την αξία της ταμπέλας; Γιατί μαμά εκείνη η μητέρα του τα χωσε στο λεωφορείο που έκανε τον πιτσιρίκο να γελάσει; Γιατί μαμά η ψυχίατρός του δεν τον άκουγε; Γιατί μαμά η δική του μαμά τον άφηνε δεμένο στο καλοριφέρ; Γιατί μαμά εκείνοι οι τύποι στο τρένο, οι καλοντυμένοι, φέρθηκαν τόσο σκληρά στην κοπέλα και μετά έδειραν και τον Joker; Γιατί μαμά ο δήμαρχος είπε τους άλλους κλόουν; Γιατί μαμά εκείνος ο τύπος ήθελε να τον κάνει ξεφτίλα στην τηλεόραση; Γιατί μαμά η ζωή είναι έτσι; Και δεν μου λες ρε μαμά αφού ο Joker είναι ο κακός, ο καλός ποιος είναι;

Ασφαλώς και δεν πήγα με τον μικρό μου γιο να δούμε το Joker, μου ‘κοψε μέχρι εκεί, δεν θα εξέθετα επουδενί ένα ενήλικο σε τόσο μεγάλο κίνδυνο (το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ακόμα λειτουργεί, αυτό με σώζει). Είναι έξυπνο παιδί, σαν όλα τα σημερινά που έχουν τόσα ερεθίσματα βίας ωμής, αληθινής από τα δελτία ειδήσεων και δεν θα είχα τι να απαντήσω, άσε που μπορεί να μου ’σφιγγε με δύναμη το χέρι, να με κοιτούσε συγκαταβατικά και να μου έλεγε «μη φοβάσαι ρε μαμά, ταινία είναι» κι ύστερα να γελούσε δυνατά, χορταστικά μέσα στη σκοτεινή αίθουσα. Είμαι συνετή εγώ, πάω μόνο μέχρι εκεί που πατώνω. That’s life.