Οι πρόσφυγες Χριστούληδες...

Οι δικοί μου οι Χριστούληδες γεννιούνται κάθε χρόνο σε φάτνες προσφυγικές.

Οι Παναγιές τους τραγουδούν Αλλάχ, Αλλάχ.

Προβατάκια δεν έχουν να τους ζεστάνουν οι δικοί μου οι Χριστούληδες.

Παλεύουν με το κρύο της σκηνής.

Μάγοι δεν τους έφεραν τα δώρα των δικών μου των Χριστούληδων.

Οι δικοί μου οι Χριστούληδες άκουσαν τις σειρήνες των πολέμων απ' την κοιλιά της μάνας τους.

Πάλεψαν να κρατηθούν στη ζωή όταν οι βόμβες ακούστηκαν.

Τους έβαλαν στις βάρκες αγέννητους να τους σώσουν τους μικρούς μου τους Χριστούληδες.

Είδαν στα κρυφά κύματα πελώρια να πάνε να τους πάρουν.

Οι δικοί μου οι Χριστούληδες  ζουν πάντα ξενιτεμένοι.

Από τόπο σε τόπο γυρίζουν, ψάχνοντας γη. 

Οι δικοί μου οι Χριστούληδες λέγονται Μοχάμεντ και Αλί. Φατιμά και Αϊσέ.

Ήρθαν από το Χαλέπι και τη Δαμασκό. Την Παλμύρα και το Αφρίν. Τη Ροζάβα και τη Καμπούλ. Την Παλαιστίνη και τη Σομαλία. Τη Βαγδάτη.

Σκελετωμένοι είναι οι δικοί μου οι Χριστούληδες.

Μαύροι κι άσπροι Χριστούληδες.
Κάθε μέρα γεννιούνται, κάθε μέρα σταυρώνονται οι δικοί μου οι Χριστούληδες.
Οι τοσοδούλικοί μου Χριστούληδες.

Οι πρόσφυγες Χριστούληδές μου.