Οι πρόσφυγες θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας;

Η αγαπημένη μου φίλη και ξαδέλφη Λεϊλά, ευαίσθητη, δημοκρατική και αντιρατσίστρια, διαβάζοντας ένα άρθρο για την αντι-ισλαμική υστερία, μου έστειλε μία πραγματεία του συγγραφέα Α. Λαυρέτζου. Η πραγματεία αυτή αποτυπώνει τον φόβο πολλών και καλοπροαίρετων ανθρώπων για πιθανή αλλοίωση της σύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας λόγω α) γήρανσης του πληθυσμού και β) ταυτόχρονης αθρόας εισροής μεταναστών και προσφύγων από μακρινές χώρες με τελείως διαφορετικό γλωσσικό, πολιτιστικό και κοινωνικό υπόβαθρο. Κοινώς, “Ναι, να τους βοηθήσουμε, αλλά τι θα γίνει με την χώρα μας; Θα είναι Ελλάδα η Ελλάδα σε μερικά χρόνια;”.

Πολύ σωστό το ερώτημα, αλλά σε ποιο σενάριο εντάσσεται;

Το κακό σενάριο: Οι ξένοι θύμα και όπλο του Συστήματος

Σε μία χώρα διαλυμένη από τα μνημόνια και τον άγριο καπιταλισμό, το σενάριο αυτό φαντάζει τρομακτικό. Για να το κάνω τρομακτικότερο, από την μία τα αφεντικά θα κραδαίνουν την απειλή της απόλυσης στον οποιοδήποτε αντιστέκεται, υπενθυμίζοντας στις στρατιές των κακοπληρωμένων ότι απέξω περιμένουν ουρές οι έλληνες άνεργοι και οι πεινασμένοι ξένοι που δέχονται να δουλέψουν για μισό κομμάτι ψωμί (το αλησμόνητο “I work for food” των ανέργων στο κραχ της Αμερικής την δεκαετία του '30) και από την άλλη τα τσιράκια τους οι φασίστες, θα δείχνουν με το δάχτυλο τους ξένους ως φταίχτες της κατάστασης, κρύβοντας επιδέξια τον υπαίτιο, το ίδιο το καπιταλιστικό Σύστημα.

Ελληνική κοινωνία: “σαλάτα και όχι χωνευτήρι πολιτισμών” (“Salad Bowl not a Melting Pot ”)

Η εμπειρία, από τα ρατσιστικά επεισόδια στις “συνοικίες των καταραμένων” στις υποβαθμισμένες περιφέρειες των πόλεων της Αγγλίας (π.χ., Brixton, Bradford, West Yorkshire, ...) και Γαλλίας (π.χ., Clichy-sous-Bois, Aulnay-sous-Bois, La Castellane, ...) δείχνει ότι καθώς ο πληθυσμός θα γίνεται όλο και πιο εχθρικός στους ξένους, θα οδηγεί τους τελευταίους να συσπειρώνονται σε κλειστές κοινότητες–ghettos, αμυνόμενοι με το να αρνούνται κάθε πολιτιστική και κοινωνική συναλλαγή με τους ντόπιους, μαθαίνοντας μόνο τα εντελώς απαραίτητα (στοιχειώδη λεκτική και γραπτή επικοινωνία, διοικητικά θέματα, εκπαίδευση) για την επιβίωσή τους και υπερτονίζοντας ότι τους συνδέει με την πατρίδα τους (έθιμα, γλώσσα, ενδυμασία, κουλτούρα και πάνω απ' όλα θρησκεία).

Αγκομαχώντας να σταθεί η ελληνική οικογένεια

Με 350–500 ευρώ τον μήνα τα νέα ζευγάρια (και οι δύο θα έχουν δουλειά;), είτε δεν θα κάνουν παιδιά, είτε θα καθυστερούν πολλά χρόνια να τα κάνουν (δημιουργώντας βιολογικά ασθενέστερη γενιά) και επιπλέον θα γεννάνε λιγότερα από όσα απαιτούνται για την ανανέωση του πληθυσμού της χώρας (ήδη κάνουμε 1,6 παιδιά ανά ζευγάρι, ενώ απαιτούνται 2,1 παιδιά για να ανανεωθεί ο υπάρχον πληθυσμός και πάνω από 3 για να έχουμε πιο νέο και όχι γερασμένο πληθυσμό σε 20 χρόνια…).

Ασελγούμε στην ετοιμοθάνατη κουλτούρα μας

Επειδή φοβούμαστε παράλογα και υπέρμετρα την πολιτιστική επέλαση των τριτοκοσμικών, ας μην ξεχνάμε ότι πυροβολούμε μόνοι μας τα πόδια μας, δεν χρειαζόμαστε άλλους: κοκορευόμαστε ότι είμαστε απόγονοι του Σωκράτη, αλλά αμφιβάλλω εάν οι περισσότεροι τον συνδέουμε με την μαιευτική και την διαλεκτική μέθοδο. Κάνουμε break και όχι διάλειμμα και το μαγαζί μας στο Άνω Κατσικοχώρι το λέμε “Mitros and Golfo Bakery” με spécialité τα cookies. Ο γιόκας μας συχνά απαξιοί την 28η Οκτωβρίου (με τους Τούρκους είχαμε μαλώσει ή με τους Ιταλούς;) αλλά περιμένει με λαχτάρα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (γνωστός ορθόδοξος ασκητής!) για να πάρει λουλούδια στην Κλαίρη (Φωτεινή). Γράφουμε Greeklish γιατί δεν ξέρουμε που μπαίνει ωμέγα και που όμικρον. Η διεθνοποίηση, χωρίς Παιδεία λέγεται απλά ισοπέδωση…

Το καλό σενάριο: Η καθημερινότητα

Το έχω ζήσει στο πετσί μου, το έχω δει το έργο χιλιάδες φορές στους έλληνες μετανάστες στην Ευρώπη. Ο ξένος στην χώρα μας το μόνο που θέλει, είναι όχι άλλο πόλεμο, δουλειά, ψωμί, εκπαίδευση και πάνω απ’ όλα μέλλον για τα παιδιά του. Θα τα στείλει στο Σαββατιάτικο σχολείο για το εβδομαδιαίο δίωρο της γλώσσας καταγωγής του, θα εκκλησιαστεί για να προσευχηθεί, αλλά και για να μιλήσει με φίλους συν-μετανάστες και θα πάει στην άλλη άκρη της πόλης για να βρει λιχουδιές εισαγόμενες από την πατρίδα του. Λαχταρά να πάρει τον ίδιο μισθό με τον έλληνα, να τον καλέσει και να καλεστεί για φαγητό στο σπίτι του και το κυριότερο, να μην τον κοιτούν οι ντόπιοι με αυτό το επιτιμητικό βλέμμα (που δεν αντέχεται!) στο λεωφορείο, στον φούρνο, στις Υπηρεσίες ή όταν ψάχνει να νοικιάσει σπίτι.

Τα παιδιά του αισθάνονται έλληνες και η αποδοχή τους από την κοινωνία τα κάνει ακόμη καλύτερους. Ας μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με πρόσφατες στατιστικές, οι πρώτοι μετανάστες Αλβανοί έκαναν τα πάντα για να μην υποφέρουν τα παιδιά τους όπως οι ίδιοι, με αποτέλεσμα τα νέα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, κατά μέσον όρο, να έχουν καλύτερη εκπαίδευση και περισσότερα πτυχία από τα ελληνόπουλα!

Η μακροπρόθεσμη πολιτική

Πρέπει να ξεφύγουμε εντελώς από τις κοντόφθαλμες λογικές. Δεν υπάρχει περίπτωση να κατορθώσουμε και δεν πρέπει να υψώσουμε τείχη σε μια διεθνοποιημένη οικονομία. Ο ιμπεριαλισμός διαλύει ολόκληρες χώρες, φτιάχνει στρατιές οικονομικών μεταναστών και προσφύγων, αλλά μέσα στην δίνη αυτού του κοινωνικού και οικονομικού πολέμου, παλεύουμε να δημιουργήσουμε παραγωγικούς εργαζόμενους με σωστή αμοιβή, όχι πεινασμένους περιθωριακούς. Επιμένω ότι, ελεγχόμενη ίση αμοιβή στον ξένο για ίση εργασία, ευνοεί τους ...έλληνες εργαζόμενους τελικά, καθώς δεν υπάρχει λόγος να προτιμήσει κάποιος εργοδότης τον ξένο, καθώς δεν θα έχει δυνατότητα να τον κλέψει με χαμηλότερο μεροκάματο.

Τους απορροφούμε, τους εντάσσουμε, τους κάνουμε έλληνες. Όλους; Όχι βέβαια! Απαιτείται να γίνουμε ανεξάρτητη χώρα και όχι υποτελής. Ανατρέπουμε τις απαράδεκτες συνθήκες (Δουβλίνο Ι και ΙΙ) που υποχρεώνουν τις χώρες πρώτης υποδοχής να επωμίζονται το πρόβλημα, ενώ οι “εσωτερικές” χώρες παραμένουν “καθαρές” από ξένους. Η πολιτική αυτή υποχρεωτικά συνδυάζεται με έξοδο από τα μνημόνια, ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων και αναζωογόνηση της πραγματικής λαϊκής οικονομίας, και ξεκάθαρη σοσιαλιστική προοπτική. Έτσι δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας ξεφουσκώνοντας το πρόβλημα, μειώνεται ο ρατσισμός, αυξάνουν οι γεννήσεις, η Παιδεία ελέγχει την κατάσταση.

Για την οικονομία του λόγου, θα αντικαταστήσω μία σειρά επιπλέον επιχειρήματα με μία ερώτηση και απάντηση: αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί στην Ισπανία, με θρησκευτικού τύπου δικαιολογίες, έκαιγαν ζωντανούς τους εβραίους και στην Βενετία όχι; Απλά διότι στην Ισπανία, η έλλειψη μεγάλης και ισχυρής “τάξης” εμπόρων και η απαγόρευση στους εβραίους να κατέχουν γη, έσπρωξε τους τελευταίους προς το εμπόριο και φούντωσε την ζήλια και τον φθόνο στους Ισπανούς. Αποτέλεσμα, η κλοπή της περιουσίας των εβραίων, το διώξιμο από την χώρα αλλά και η πυρά. Αντίθετα η ευρωστία της οικονομίας της Βενετίας και η αίσθηση ισχύος των Βενετών επέτρεψε την ομαλή συγκατοίκησή τους με τους εβραίους και το μοίρασμα της πίτας, με τον ρατσισμό μεν της εποχής, αλλά χωρίς ‘φλογερές’ ακρότητες. Ο παραλληλισμός με το σήμερα στην Ελλάδα είναι προφανής.

Το δικό μου επιχείρημα

Δεν υπάρχει λαός που να απομονώθηκε γενετικά και πολιτιστικά και να μην εξαφανίστηκε από την Ιστορία. Η σωστή και οργανωμένη ένταξη των προσφύγων και μεταναστών στην κοινωνία, πλουτίζει την τελευταία με νέα πολιτιστικά και γνωστικά στοιχεία, δυναμώνει την γονιδιακή δεξαμενή, ανοίγει τα μυαλά και ανεβάζει την Παιδεία. Για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα: Στην Γαλλία ζουν “όλες οι φυλές του Ισραήλ”. Απόγονοι του Αστερίξ, Πολωνοί, Άραβες από το Magreb, Μαύροι από την γαλλόφωνη Αφρική, κ.α. Ξέρετε ποιοι είναι θεϊκά όμορφοι, άντρες και γυναίκες; Οι μιγάδες από την Καραϊβική…