Η οργή των αγροτών εκδηλώνεται παντού στην Ευρώπη.
Είναι καιρός να ανοίξουμε επιτέλους μια πραγματική συζήτηση για τη γεωργία, γράφει η The Local: «πώς μπορούν οι αγρότες να σέβονται τους νέους οικολογικούς περιορισμούς, να παράγουν άφθονα και φθηνά τρόφιμα για να ικανοποιήσουν τους καταναλωτές, να επιβιώνουν παρά τις χαμηλές τιμές και τις χαμηλότερες επιδοτήσεις της ΕΕ;» είναι το ερώτημα.
Οι αγρότες είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, είναι στριμωγμένοι από τους γίγαντες της μαζικής διανομής (σουπερμάρκετ) και τις πολυεθνικές των τροφίμων, που αγοράζουν τα προϊόντα τους πάμφθηνα και τα πουλάνε πανάκριβα (η ακρίβεια οφείλεται σ’ αυτές), οι αγρότες πλήττονται από τις επαναλαμβανόμενες ξηρασίες αλλά και τις πλημμύρες (όπως στη Θεσσαλία), ενώ αναγκάζονται να ευθυγραμμιστούν με τον ξένο ανταγωνισμό και τα φθηνά προϊόντα του και να εξαρτώνται από ένα σύστημα επιδοτήσεων που ευνοεί τους μεγαλοκαλλιεργητές.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έκανε την εικόνα ακόμη πιο σκοτεινή. Με την κατάργηση των τελωνειακών δασμών για τα ουκρανικά προϊόντα και τη δημιουργία «διαδρόμων αλληλεγγύης» που αποφασίστηκαν από τις Βρυξέλλες. Έτσι, τα ουκρανικά γεωργικά προϊόντα έχουν οδηγήσει σε πτώση των τιμών σε ολόκληρη την ήπειρο, ενώ οι λογαριασμοί για την ενέργεια, το νερό, τον εξοπλισμό, τους σπόρους κ.λπ. έχουν φθάσει στα ύψη, αυξάνοντας φοβερά το κόστος παραγωγής.
Τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης συντονισμένα με τις κυβερνήσεις και την ΕΕ, περιορίζουν τη διαμαρτυρία των αγροτών στα «περιβαλλοντικά μέτρα», λες και οι αγρότες είναι εξ ορισμού αδιάφοροι για την κλιματική κρίση, ή αντίθετοι στη χρήση φυτοφαρμάκων των οποίων είναι τα πρώτα θύματα!
Το βασικά προβλήματα του αγροτικού κόσμου είναι τρία. Α) Η γεωργία απομειώνεται, υπό την επίδραση του ευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας και της ένταξης στην Ένωση των μεγάλων χωρών που παράγουν σιτηρά. Β) η πλήρης εκβιομηχάνιση που επιβάλλεται από τις γραφειοκρατίες και τα επενδυτικά κεφάλαια, οδηγούν σε περιβαλλοντική και ανθρωπιστική καταστροφή που ήδη προκαλεί εξεγέρσεις. Και Γ) ο αγώνας για να επιβληθεί η μικρομεσαία αγροτική γεωργία στην βιομηχανική, εξασφαλίζοντας την αυτάρκεια των γεωργών της. Αυτό επιδιώκουν οι κτηνοτρόφοι και οι αγρότες, αυτό θέλουν και οι πολίτες, αυτό απαιτεί και ο μακροπρόθεσμος ορθολογισμός. Αλλά ποια πολιτική δύναμη θα μπορέσει να προτείνει αυτόν τον δρόμο; διερωτάται o Benoît Bréville που υπογράφει το εντιτόριαλ της Le Monde diplomatique.
Ευρωεκλογές
Τον Ιούνιο, οι πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου θα εκλέξουν τους ευρωβουλευτές τους και η αγροτική κρίση βαραίνει ήδη στις εκλογές: η πολιτική γεωγραφία της ηπειρωτικής εξουσίας θα μπορούσε κάλλιστα να ανατραπεί από τους ψηφοφόρους της υπαίθρου.
Αυτό έχει ήδη συμβεί στην Ολλανδία. Και αυτό είναι που θα συμβεί στη Γερμανία, όπου το CDU ήταν πάντα το κόμμα της υπαίθρου, ενώ στην ανατολή (που αποτελεί το επίκεντρο αυτού του κινήματος διαμαρτυρίας), το ακροδεξιό Alternative für Deutschland (AFD) έχει τεράστιο προβάδισμα έναντι όλων τα άλλων κομμάτων στην πρόθεση ψήφου.
Το ζήτημα των αγροτών θα βαρύνει επίσης στη Γαλλία, όπου οι αγρότες οδηγούνται δυστυχώς στην αγκαλιά της Μαρίν Λεπέν...
