Οι λέξεις...

Μόνος. Εγώ και το πληκτρολόγιο. Εγώ κι οι σκέψεις μου. Κι οι λέξεις μου; Άφαντες αυτές. Στήνω δόκανο να τις πιάσω, μου αντιστέκονται, με χλευάζουν αλύπητα. Κι όταν τις πιάσω, είναι κιόλας αργά. Είναι  γερασμένες, ανήμπορες, σε βακτηρίες στέκουν, στραβοπατούν, δε βρίσκουν δρόμους. Οι λέξεις μου σκόρπια στιχάκια σε χαρτοπετσέτες, παραπαίουν ανώφελα τσακισμένες πάνω  σε τοίχους, κομματάκια σάρκας σε βρώμικα πεζοδρόμια. Οι λέξεις μου λυγμικές, παραιτημένες, άγρυπνες τα βράδια, μετράνε τους νεκρούς. Οι λέξεις μου κλαίνε μέσα μου, συχνά αιμορραγούν, απρόθυμα πέφτουν, σαν τις τελευταίες βολές ενός ηττημένου στρατού.

Απορημένες πεθαίνουν μέσα μου οι λέξεις…