Ο χρόνος ραγίζει...

…τι ώρα είναι, έχω αργήσει, περιμένει κανείς, όλοι γύρω σε μια πολυάσχολη μοναξιά, ψάχνω στοιχειώδη πράγματα, ουρανό, βράχια, δέντρα, νερά, πρέπει να φύγω, να παραδώσω το κείμενο, έμπνευση μηδέν, λευκές οι σελίδες, ωραία είναι η ζωή, η ζωή των άλλων, η μέρα κλαίει, το δελτίο είπε για μπόρες, πρέπει να φύγω, το κινητό χτυπάει απελπισμένα, σαν παγιδευμένο έντομο, βαρύς ο χειμώνας, χάνεται ο κόσμος γύρω μου, είμαι τριαντατρία, ούτε μικρός ούτε μεγάλος, στην κατάλληλη ηλικία να ζήσω ή να πεθάνω, πρέπει να φύγω,  ρώτα με ότι θες, δεν έχω απαντήσεις, όμορφα είναι τα μάτια σου, γκρεμισμένα τα είδωλα, οι οδύνες του κόσμου στις πλάτες μου, γλυκό το φως του έρωτα, στην άκρη της αβύσσου στέκομαι, κουρελιασμένες οι σημαίες, το σκοτάδι χάσκει σαν στόμα ανοιχτό, έτοιμο να με καταπιεί, ο χρόνος ραγίζει, κάτι σπαράζει εντός μου, πρέπει να φύγω, χαρμολύπη η ζωή, ο δικός μου πόνος με πονάει, ο δικός σου με σκοτώνει, ο εχθρός μέσα μου τραβάει με μανία τις αλυσίδες του, δεν μπορώ να συνδέσω τίποτα με τίποτα πια, ζωή μέσα σε κουκούλι, στο στόμα η ελαφρά πικρή γεύση του φρέσκου χόρτου, πάντα κάποιος άλλος φταίει, δεν είναι υπέροχο να έχεις κάποιον να μισείς, πρέπει να φύγω…