Ο φίλος μου ο Κώστας είναι αυτιστικός

Έχω μια φίλη στο φέισμπουκ. Την Ελένη. H Ελένη έχει έναν γιο. Τον Κώστα. Έχω μια φίλη Ελένη λοιπόν που έχει έναν γιο. Τον Κώστα. Ο Κώστας είναι αυτιστικός. Είναι σχεδόν εννιά. Ο Κώστας μιλάει ξένες γλώσσες, άπταιστα αγγλικά.  Του Κώστα του αρέσει πολύ το διάστημα. Του αρέσει το σύμπαν. Φοράει μια μπλούζα που γράφει NASA. Του Κώστα του αρέσει αυτή η μπλούζα. Επειδή το σύμπαν είναι τόσο σπουδαίο κι άπειρο. Όπως κι εκείνος. Ίσως ο Κώστας γίνει αστροναύτης όταν μεγαλώσει, θα του ταίριαζε, θα τον έκανε μάλλον ευτυχισμένο. Ποιος ξέρει ίσως και να γίνει.

Έχω έναν μικρό φίλο λοιπόν. Τον Κώστα. Που κάθε μέρα αγωνίζεται για την προσβασιμότητα. Την αποδοχή. Την συμπερίληψη. Την εκπαίδευση. Την κοινωνικοποίηση. Την ορατότητα. Το δικαίωμα του ανήκω, του είμαι μέλος μιας κοινωνίας. Την χρήση της τουαλέτας. Το ανέβασμα της σκάλας. Τη μελέτη. Την ανάγνωση. Τη γραφή.

 Έχω έναν φίλο τον Κώστα. Που μια απλή βόλτα μπορεί να γίνει τραυματική. Που μια βόλτα  στην παιδική χαρά, το σούπερ-μάρκετ, τον παιδότοπο, μπορεί να γίνει από χαρά η λύπη.  Και μπορεί να γίνει εύκολα επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να αποδέχονται τους Κωστήδες, επειδή οι άνθρωποι δεν αντέχουν το διαφορετικό, επειδή οι άνθρωποι είναι σκληροί και ρατσιστές και φέρονται άδικα, βάρβαρα στους Κωστήδες.

Έχω έναν φίλο τον Κώστα. Που έχει βιώσει χλεύη κι απαξίωση κι αποκλεισμό και μοναξιά και θλίψεις κι απογοητεύσεις και ματαιώσεις.

Έχω έναν σπουδαίο φίλο τον Κώστα. Που δεν παραδέχεται την ήττα. Που δεν το βάζει κάτω. Που ξέρει να γελά και να ονειρεύεται. Που είναι γεμάτος ελπίδα κι αγάπη. Που είναι ποιητής. Μιλά σαν ποιητής. Που περιγράφει τον Θοδωρή- τον φίλο του -έτσι: «Η αύρα του είναι σαν ουράνιο τόξο.»

Έχω έναν φίλο τον Κώστα που λέει για την ξαδέλφη του πως μυρίζει σαν κρίνο της κοιλάδας κι η αύρα της χορεύει όλη την ώρα. Έχω έναν φίλο τον Κώστα. Που δεν αγαπά τους ανθρώπους με τα ψεύτικα χαμόγελα κι εκείνους που δεν του δίνουν τον σεβασμό που αξίζει.

Έχω έναν μεγάλο-μικρό δάσκαλο. Τον Κώστα που με μαθαίνει μέσα από τα λόγια και τις περιγραφές της μητέρας του. Πως οι Κωστήδες δεν είναι τα άτομα της λύπης και του αποκλεισμού. Είναι οι ισότιμοι πολίτες μιας κοινωνίας. Είναι οι σπουδαίοι αγωνιστές της καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας, μιας συνεχόμενης διεκδίκησης των αυτονόητων δικαιωμάτων τους. Μιας επίμονης προσπάθειας για ζωή.

Έχω έναν μικρούλη φίλο που αγαπώ. Ο φίλος μου είναι αυτιστικός. Ο φίλος μου μας λέει: «Ο αυτισμός είναι ένα χαρακτηριστικό όπως το χρώμα των μαλλιών σου. Έχεις κάποιο πρόβλημα με το χρώμα των μαλλιών σου; Εγώ σίγουρα δεν έχω με τον αυτισμό μου»

Έχω έναν φίλο. Τον λένε Κώστα.

Παγκόσμια ημέρα αυτισμού. Του Κώτσου μου δηλαδή.

*(Το κείμενο δημοσιεύεται με τη σύμφωνη γνώμη της μητέρας του)