Ο σχοινοβάτης...

Είναι πατημένο το χώμα στο τσίρκο, κάτω απ' τον πολύχρωμο θόλο του έχουν αφήσει τα χνάρια τους κλόουν, λιοντάρια, ελέφαντες,  θηριοδαμαστές και ηττημένες μπαλαρίνες. 

Γύρω γύρω βαθιά και βαριά πατημένη η άργιλος, έχει χαραχθεί η διαδρομή, κύκλος, πάντοτε είναι κύκλος, επαναλαμβανόμενος και προβλέψιμος κύκλος, μπροστά απ' τις κερκίδες, δίπλα στα χειροκροτήματα. 

Ο σχοινοβάτης ποτέ του δεν τον πάτησε, πιο κοντά στον ουρανό ήταν αυτός, κοντύτερα στις πολύχρωμες, ραμμένες μεταξύ τους πάνινες λωρίδες, στο θόλο καθισμάτων και πλατείας.

Μια φορά μοναχά θα το αγγίξει το χαραγμένο απ' τις παραστάσεις χώμα, όχι στον κύκλο, σημάδι θ' αφήσει βαθύ στο κέντρο της σκηνής, 

εκείνη τη φορά που θα κάνει το νούμερο του δίχως δίχτυ, με προστασία του τις δέσμες των χρωματιστών προβολέων, τα τύμπανα που ολοένα θα ανεβάζουν ρυθμό, τις τρομπέτες της πρώτης γιορτής και την ορμή όσων τον πίστεψαν, όσων τον διάλεξαν γι' αυτό  που διάλεξε, να πρωτοανέβει στο σκοινί, να ισορροπήσει μαγικά και να περπατήσει σταθερά εκεί που οι άλλοι βλέπανε κενό. 

Σημάδι θα αφήσει, μπορεί κάμπιας, μακάρι πεταλούδας, όχι στον κύκλο. Δεν εξαρτάται μονάχα απ' αυτόν, το μεγαλύτερο κομμάτι αναλογεί σ' εμάς. Στη δύναμη των ιαχών, το συντονισμό και την καθαρότητα των χειροκροτημάτων μας. Στην πίστη μας στη χρησιμότητα και τη μαγεία της διαδρομής. Χαραγμένη είναι στα τύμπανα, τις τρομπέτες, τα χρώματα, χαραγμένη στο αέρα του, όχι στο πατημένο χώμα του τσίρκου μας.