Ο «σκασμός» ως σύμβολο αυταρχισμού

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Όλοι εκεί. Για να υπερασπιστούμε τη «φωνή» της απελπισίας των αυτόχειρων, των ανέργων, των απολυμένων, των ανέστιων, όλων εκείνων που οι ζωές και οι ψυχές τους είχαν μπει σε μια προκρούστεια πολιτική που τις ακρωτηρίασε μέσα σε μια νύχτα, καθιστώντας τες «υπεράριθμες», περιττές. Για να υπερασπιστούμε την «ΕΡΤ που κομμούνιζε από το πρωί ως το βράδυ» (Θ. Πάγκαλος).  Αλλά ξεχνάμε. Ξεχνάμε τα περί «ξεχειλωμένης δημοκρατίας» και «ασυδοσίας», ξεχνάμε τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα, την κρατική βία (σ.σ. αυτή τη βία δεν την βλέπει καμία εξουσία γιατί τη θεωρεί «φυσική», αφού είναι δική της!).

 Και τώρα ήρθαν κάποιοι για να στήσουν ένα εκτρωματικό μνημείο, σε ανάμνηση του «μαύρου» στην ΕΡΤ και του αγώνα εναντίον του. Η νυν εξουσία της ΕΡΤ και η «αεί» εξουσία της ΠΟΣΠΕΡΤ, αυτή που «ξεπλύθηκε» μέσω και μέσα από το «μαύρο», έστησαν μνημείο της «βραχνής μνήμης» τους. Στην πραγματικότητα, αυτή η μάχη της συμβολοποίησης είναι και μάχη της οικειοποίησης. Οικειοποίησης του «αγώνα» για τη δημοκρατία στην πληροφόρηση.

Μόνο που ξεχνούν ότι στο ζύγι της δημοκρατίας βαραίνει η ευγένεια. Ή, για να το πούμε αλλιώς, κάθε δημοκρατία, κάθε συλλογικότητα, κάθε προσωπικότητα κρίνεται από την ευγένεια που παράγει. Δείτε Μίκη Θεοδωράκη. Δείτε Μανώλη Γλέζο. Όμως εδώ η ευγένεια παρέλκει. Αλλά, μήπως πρέπει «να σκάσω»;