Ο Πολάκης, ο Σκουρλέτης και το φονικό μίσος των ομοίων

Ο Πολάκης ανήκει στην κατά Μπένγιαμιν στρατιωτική μπάντα (χάλκινων οργάνων) και ο Σκουρλέτης στη δεύτερη; Ρώτησε διαδικτυακός «φίλος» με αφορμή σχετική αναφορά. Όχι. Και ο Πολάκης και ο Σκουρλέτης ανήκουν στην ίδια ορχήστρα. Όχι σ’ αυτή που παράγει αρμονία και μελωδικούς ήχους, αλλά στην ορχήστρα των υπερ-ναρκισσιστών που παράγει «μίσος». Και το πιο φοβερό μίσος είναι το μίσος των ομοίων έγραφε ο Ζ. Σαραμάγκου: «…το χειρότερο απ’ όλα τα μίση είναι αυτό που βαραίνει όταν δεν μπορείς ν’ αντέξεις την ομοιότητα του άλλου, κι ίσως να είναι ακόμη χειρότερα όταν η ομοιότητα αυτή κάποια στιγμή γίνει απόλυτη».

Τελικά, η ανθρώπινη περιπέτεια της αναζήτησης νοήματος και του άλλου μας εαυτού οδηγεί σε μια επιγραφή που γράφει: “Άβυσσος”! Ζούμε στην εποχή του homo mente captus (παράφρονος ανθρώπου). Ζούμε στον καιρό εκείνου του είδους ανθρώπου, που επιχειρεί να λύσει το αίνιγμα των επιλογών του, εμβαθύνοντας ακραία την αρνητικότητά του και φιλοσοφώντας με μαχαίρια, πιστόλια και συμβολικούς φόνους.

 Η δυνατότητα ενός Λυρισμού της Επιθυμίας και μιας Ποίησης του Κόσμου και της Καρδιάς, εξαφανίζεται μέσα στην τοξικότητα ενός «πατριαρχικού» λόγου κι ενός δια-λόγου που αρχίζει και τελειώνει μ’ ένα «γ@μι@σ@ι», μ’ ένα "είσαι πουτάνα", ή ένα είσαι "μαλάκας"!

Το κλείσιμο στο καβούκι είναι η έσχατη άμυνα απέναντι σ’ αυτή την απώλεια νοήματος, στην απώλεια πραγματικής επικοινωνίας.

Αυτός είναι ο λόγος της καφκικής συρρίκνωσης και της αποχής των νέων από τον δημόσιο χώρο και την πολιτική διαδικασία.