Ο Παύλος...

Η ίδια φωτογραφία κάθε χρόνο. Το ίδιο πανό με το σβησμένο όνομα. Γιατί εκείνο το πρωινό, πριν δέκα χρόνια, υπήρξε μια σύγχυση για το αν ο δολοφονημένος από τους φασίστες λέγονταν Πέτρος ή Παύλος.

Κάθε χρόνο εδώ.

Για να ακουστεί το «Παύλο τα κατάφερες…».

Μόνο που ο φασισμός δεν τελειώνει με μία δικαστική απόφαση.

Ο φασισμός εξακολουθεί να γεννιέται κάθε μέρα κάθε στιγμή στα μυαλά και στις ζωές σα σκουλήκι μες στο μήλο, να γίνεται τρόπος και συνήθεια, να βγάζει ντουφέκι για το τίποτα, να αφήνει έναν άνθρωπο να πνιγεί επειδή είναι «μαυριδερός», να ξαναφέρνει από την πίσω πόρτα την φοβερή κοινοτοπία του κακού των καθημερινών Άιχμαν, αυτή που σκοτώνει τον Μιχάλη, τον Τάκη, τον Αντώνη, τον Λουκμάν, τον Ζακ, τον παρκαδόρο της γειτονιάς, την Ελένη, τη Μαρία, τη Νικολέτα, την Άννα, που ακρωτηριάζει τα όνειρα των παιδιών και πετάει τους ηλικιωμένους στον Καιάδα, που γίνεται γάγγραινα στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, στον άδηλο και στον φανερό σεξισμό, στην ξενοφοβία, στο ρατσισμό, στην άγρια ναρκισσιστική ατομικότητα και στην αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος.

Αυτός ο φασισμός δεν "τσακίζεται" με μιας γιατί έχει βαθιές ρίζες μέσα στη συνήθεια…

θέλει δουλειά πολύ για να ξεριζωθεί, χρειάζεται αλλαγή στην εκπαίδευση, αλλαγή στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο ζωής,

θέλει ανθρώπους σαν τον Χοσέ Μουχίκα να δίνουν το παράδειγμα,

θέλει μια άλλη κοινωνία που να πιστεύει ότι ένας κόσμος καλοσύνης είναι εφικτός

και αυτό να το κάνει πράξη καθημερινά…