Ο Άλλος Ξένος

Ο ξένος υπήρχε πριν και μετά.

Εισέβαλλε από παντού, με την αυθαιρεσία του εμπειρογνώμονα που του είχε παραχωρηθεί.

Σαν το προπατορικό αμάρτημα.

Αόρατος κριτής και τιμωρός,

-των παραλείψεων κυρίως-!

Η μητέρα συνήθιζε να λέει: «Δεν πήρες γλυκά; Κι αν έρθει κάνας ξένος;!»

Ή: «Άστα κάτω τα γλυκά! Τα ’χω για κάνα ξένο!»

Κι ακόμη: «Τι ντύσιμο είναι αυτό! Αν σε δει κάνας ξένος!»

 Συχνά, αναρωτιόταν για τις φορές που είχε ετοιμαστεί, και τις στιγμές που είχε ετοιμάσει για τον ξένο.

Μια μέρα η μητέρα της πέθανε. Συλλογίστηκε: «Με το τέλος της κηδείας θα φύγει και αυτός!»

Ώσπου είπε στην κόρη της: «Δεν ντύθηκες σωστά! Τι θα πουν οι ξένοι;!»

Τότε συνειδητοποίησε. Πως ο ξένος πολλαπλασιάζεται σαν καρκινικό κύτταρο.

Όταν ο Αλμπέρ Καμύ σκιαγραφούσε τον δικό του «Ξένο», (1940), σίγουρα δεν είχε στο νου του τον ξένο του δικού μας μικροαστικού καθωσπρεπισμού, που με σιωπηρή αδιαλλαξία εισβάλλει στα σπίτια και διαμορφώνει συμπεριφορές, στριμώχνει αυθορμητισμούς, και στραγγαλίζει  εν τη γενέσει σχέσεις, πλασάροντας ως αυθεντικό το επίπλαστο και επιφαινόμενο. Ο δικός του «ξένος», κινούμενος κατά την άποψή μου στα όρια μιας αυτιστικής συμπεριφοράς, προσπαθεί να μην συναντήσει τον εαυτό του, να αποκοπεί σχεδόν τελείως από αυτόν, σαν να είναι ακριβώς αυτό το λογικό, ενώ το αντίθετο το παράλογο!

Εκ του αντιθέτου τώρα, την κατάσταση αυτή, (αλλοτρίωση), την επιτυγχάνει -σχεδόν την επιβάλλει!-, η σκιά του «ξένου» στον οποίον αναφέρομαι, σε αυτούς που του επιτρέπουν να εισβάλει στη ζωή τους με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Με άλλα λόγια, ο «ξένος», δεν είναι άλλος, από την λεγόμενη «κοινωνική κριτική», ή «κοινή γνώμη». Που εν τέλει δεν επιτρέπει σχέσεις αυθεντικές και παρεμβαίνει σε σκέψη, συναίσθημα και συμπεριφορά, με τρόπο καθοριστικό πολλές φορές και καταστροφικό όχι μόνο των ίδιων των σχέσεων, αλλά κυρίως της αυτεπίγνωσης, αυτού που τον προσκυνά.