Ο Μπάμπα-Νουρ...

Την ίδια μέρα το φευγιό τους.

Εκείνος ο Μπάμπα-Νουρ. O παπάς της προσφυγιάς. O παπάς των προσφύγων. Ο παπάς που προσπάθησε να σώσει την ανθρωπότητα. Ο παπά-Στρατής. Που στρίμωξε στην αγκαλιά του ολάκερη την προσφυγιά. Που είδε «τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο". Που 'λεγε πως "Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες». Ο παπά-Στρατής που προέτρεπε «Να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά, για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι»

Κι εκείνος ένα κυνηγημένο πουλί. Ένα παιδί του πολέμου. Ένα παιδί. Ο Αϊλάν από τη Συρία. Ο Αϊλάν Κουρντί, που προσπάθησε να ξεφύγει από τις βόμβες και τον θάνατο. Ο Αλάν, όπως τον έλεγε ο πατέρας του, που πνίγηκε στο πέρασμα. Ξεβράστηκε στην ακτή. Τον βρήκαν μπρούμυτα. Όπως ήταν. Όπως τον είχε ντύσει η μάνα του. Με το μπλε παιδικό σορτσάκι του και το κόκκινο μπλουζάκι. Μια σταλιά παιδί. Μόλις τριών χρονώ μωρό. Πρόσφυγας πολέμου. Που δολοφονήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 2015. Αιτία του θανάτου του: Ναυάγιο. Αιτία του θανάτου του: Πνιγμός. Αιτία θανάτου: Προσφυγιά. Αιτία θανάτου: Κλειστά σύνορα. Αιτία θανάτου: Πόλεμος. Ιδιότητα: Παιδί. Ηλικία: Τριών χρονών.

Την ίδια μέρα το φευγιό τους. 

Θέλω να τους φαντάζομαι έτσι. Όπως το σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου. Το σκίτσο που δείχνει τον μπάμπα-Νουρ, τον δικό μας παπά, τον δικό μας Άγιο, με το προσφυγοπούλι του. Τον Αϊλάν. Τον μπάμπα-Νουρ που χαμογελά μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά και περπατά και το πηγαίνει σε μέρος ασφαλές που τα παιδιά τρώνε ζαχαρωτά και καραμέλες. Μαζεύουν κοχύλια και μικρά χρωματιστά γυαλάκια. Φτιάχνουν κάστρα από άμμο και κάνουν βουτιές από το μουράγιο. Θέλω να τους θυμάμαι έτσι. Όπως στο σκίτσο. Που δείχνει εκείνον που κράτησε στα χέρια του ολάκερη την προσφυγιά με όλη τη στοργή του κόσμου. Ας μην τους λησμονήσουμε. Ούτε τον καλό μας άνθρωπο, τον Στρατή, τον παπά της αγάπης, ούτε το διαβατάρικο πουλί, τον Αϊλάν, που δεν πρόλαβε, δεν το άφησαν να βρει ένα τόσο δα κομμάτι γης να ζήσει. Για πού το βάλατε καρδιές μου μ’ ανοιχτά πανιά; Θέλω να τους θυμάμαι.

 «Ο καθένας ό,τι έχει μέσα στην καρδιά του αυτό δίνει» Παπά-Στρατής