Διαβάζω ότι ο Λούλα, ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, που φυλακίσθηκε για σκάνδαλα, -μέσα από μια σειρά δικαστικά πραξικοπήματα που έφεραν τον ακροδεξιό Μπολσονάρου στην εξουσία-, παντρεύτηκε λιγότερο από πέντε μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές, στις οποίες μάλλον θα είναι ο νικητής.
"Σε μια πολιτική και θρησκευτική τελετή, λοιπόν, μπροστά σε περίπου 200 καλεσμένους στο Σάο Πάολο, ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας Luiz Inácio Lula da Silva, 76 ετών, παντρεύτηκε τη Rosangela Silva, 55, την Τετάρτη", γράφει η El País. Κατά την αποφυλάκισή του το 2019, ο Λούλα είχε πει ενθουσιασμένος στο πλήθος: «Όσο ήμουν στη φυλακή, κατάφερα να έχω μια κοπέλα, η οποία μάλιστα συμφώνησε να με παντρευτεί». Γνωστή ως Janja, η σύζυγος του Λούλα, είναι κοινωνιολόγος και ακτιβίστρια του Εργατικού Κόμματος. Αλλά το σημαντικότερο είναι σύμφωνα με την εφημερίδα ότι στη Rosangela Silva "πιστώνεται ο εκσυγχρονισμός του λόγου του Λούλα, και η ενσωμάτωση σ' αυτόν ζητημάτων φυλής, φύλου και περιβάλλοντος". Ακριβώς αυτό μου θύμισε τον Ν. Χώθορν που προανήγγειλε (στο Άλικο Γράμμα) ότι η Γυναίκα θα είναι το ιστορικό υποκείμενο της αλλαγής της κοινωνίας. Ότι στο πίσω μέρος της σκηνής βρίσκεται η «θηλυκή» προοπτική, η Έστερ, η γυναίκα που θα πάψει να είναι η μαγική αρχή για τον άντρα (Μπαχτίν), θα περάσει από το στάδιο να είναι η μαγική αρχή για την ίδια τη γυναίκα (αυτοαναφορικότητα, όπως εκδηλώθηκε στον φονταμενταλισμό του φεμινιστικού κινήματος), ώσπου να καταλήξει σε μια νέα σύνθεση, που θα την καταστήσει φορέα ενός άλλου τύπου ανθρώπου και κοινωνίας. Έτσι, η γυναίκα εκ της θέσεώς της θα μπορούσε να είναι και ο φορέας όλων των αιτημάτων των υπερκείμενων, καταπιεζόμενων βαθμίδων και ως εκ τούτου να γίνει το ιστορικό υποκείμενο του μέλλοντος.
