Ο κύκλος

     Το σχήμα την εντυπωσίασε. Τόσα χρόνια στον τοίχο, τόσα βλέμματα αδιάφορα προς την κατεύθυνση του κι έφτασε μία διάθεση, όχι τυχαία αλλά νομοτελειακά κινούμενη, για να τραβήξει την προσοχή της μία αμφίβολης αξίας κορνίζα. Ένα πλαίσιο στρoγγυλό,  που, το πιο πιθανό, έτυχε να τοποθετηθεί στον τοίχο δεξιά, πάνω από την οθόνη της τηλεόρασης.

Ακίνητη στάθηκε ώρα. Ευθυγραμμισμένη πάνω στη μία πλευρά της ορθής γωνίας που σχημάτιζε ο διπλός καναπές. Ριπές φωτός και χρωμάτων εκτοξεύονταν από την οθόνη των 42 ιντσών. Περιέργως πώς το βλέμμα δεν ήταν συνεπές με την αναμενόμενη λειτουργία του. Αδιαφόρησε για την οπτική και ηχητική ένταση της συσκευής. Παγιδεύτηκε από την ακινησία της κυκλικής κορνίζας και, σε δεύτερη παρατήρηση, από το στατικό περιεχόμενό της.

Μια μορφή θαμπή από την εσκεμμένη τεχνική του δημιουργού απεικονιζόταν περικυκλωμένη από τα τόξα του κύκλου. Τα κυρτά μέρη δεν επηρέαζαν τη μορφή. Τα σημεία του γεωμετρικού τόπου απροσδιόριστα, διάχυτα, παγιδευμένα. Κάπου ανάμεσα στο ρινικό σύμπλεγμα και τη στοματική κοιλότητα, το κέντρο. Δεν ήταν διακριτό. Η πολιορκία ήταν απόλυτη. Περιχαρακωμένη η μορφή, άφυλη, φτιασιδωμένη με μη ρεαλιστικά χρώματα, της φάνηκε να ασφυκτιά.

Ακίνητη παρατήρησε την περίμετρο να πάλλεται, τα τόξα να χωρίζονται, να πολλαπλασιάζονται, να απλώνουν, όπως, όταν σε πανάρχαιες παραλίες με πανάρχαια βότσαλα παίζοντας, πετροβολούμε τη θάλασσα σαν μικροί  Ξέρξηδες αλαζόνες.

Ακίνητη ένιωσε ανεπαίσθητα να πάλλεται ο καναπές και ένα ελαφρύ ανασήκωμα της ορθής γωνίας - και συνακόλουθα του σώματος- την ανησύχησε λίγο. Κάθε επάλληλος κύκλος που ολοκλήρωνε την αντίστροφη πορεία του προκαλούσε αυτή την κίνηση μέχρι τη στιγμή που ενώθηκαν σε έναν κύκλο. Τα χρώματα τα γνωστά γύρω της  έγιναν άγνωστα και θεώρησε πως τα  έβλεπε για πρώτη φορά. Παρά την αλλοίωσή τους διέκρινε το κέντρο του κύκλου να κινείται αθόρυβα και γλυκά προς το μέρος της. Ήταν πια διακριτό. Ο ομφαλός βάρυνε. Η πολιορκία εξελισσόταν.

Είδε τις μοίρες να παίρνουν θέση στην περίμετρο του κύκλου γύρω από το νέο κέντρο του. Ήταν ώρα. Διάλεξε τη μοίρα που ήθελε. Ανασήκωσε το χέρι και δημιούργησε το άνοιγμα.