Ο κόσμος υπάρχει

Έλεγε ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, ήδη από το 1929: «Είναι καιρός να δημιουργήσουμε ένα κόσμο όπου το 1789 δεν συνέβη ποτέ».

To θυμήθηκα διαβάζοντας, ότι λόγω του πολέμου με την Ουκρανία, η Ρωσία αποκλείσθηκε από τους φετινούς εορτασμούς για την απελευθέρωση του Άουσβιτς, η οποία έγινε σαν σήμερα (27 Ιανουαρίου 1945) από τον ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΡΑΤΟ (και όχι τον «Ερυθρό Στρατό» που είχε πει ο Μητσοτάκης, ίσως νομίζοντας ότι έτσι το κάνει πιο επίσημο...), της τότε Σοβιετικής Ένωσης.

Μένεις ενεός μπροστά σ' αυτή την βαρβαρότητα. Μπροστά στην τερατουργία προσβολής στη μνήμη εκατομμυρίων νεκρών στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είτε ΝΑΤΟ λέγεται, είτε Ε.Ε.

είτε έχει το όνομα τόσων και τόσων πρόθυμων στην αγριότητα αναθεώρησης της Ιστορίας, η απόφαση αυτή είναι μια φασιστική απόφαση.

Όποιος όμως νομίζει πως «ήρθε ο καιρός να φτιάξουμε ένα κόσμο όπου το 1945 και η ήττα του ναζισμού δεν συνέβησαν ποτέ», όποιος νομίζει ότι ήρθε ο καιρός για έναν κόσμο όπου ποτέ δεν έπεσαν νεκροί 25.000.000 Σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες, ότι η Σοβιετική Ένωση δεν έχασε έναν στους τρεις

νέους/ες της (υπέστη δηλαδή ανήκεστη βλάβη στην βιολογική συνέχεια και σε ό,τι θα μπορούσε να αναβλύσει από αυτήν), στην Τιτάνια μάχη εναντίον του ναζισμού, είναι εγκληματικά ηλίθιος.

Την Ιστορία δεν την ρυθμίζει η «ελεύθερη αγορά» και το αχαλίνωτο κέρδος που σκοτώνουν σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους με πολέμους, φτώχεια, πείνα, αρρώστια και έως πνιγμού απελπισία. Η Ιστορία βρίσκεται πάντοτε στα χέρια των λαών. Δεν χωράει στα θησαυροφυλάκια, στα χαρτοφυλάκια και στις σκοτεινές ψυχές με τους αμφίκοπους μεταξωτούς λαιμοδέτες.

Με άλλα λόγια, η Ιστορία ανήκει σ' αυτό που ο Νίκος Καρούζος ονομάζει «Λογική μεγάλου σχήματος». Επειδή, σύμφωνα με τον ίδιο, «Η Ιστορία είναι μεγάλο κουμάσι. Πονηρότερη από κάθε νομοτέλεια».

Ας το έχει υπ' όψη του αυτό ο κάθε πολιτικά ολίγιστος, είτε νομίζει ότι μπορεί να φτιάξει έναν κόσμο όπου ο Τσαϊκόφσκι δεν υπήρξε ποτέ, επειδή έτσι αποφάσισε το ΝΑΤΟ, όπως το σκαρφίστηκε η ανατριχιαστική Λίνα Μενδώνη. Ή να φτιάξει ένα κόσμο όπου ο Λαμπράκης και η δολοφονία του δεν υπήρξαν ποτέ, επειδή αυτό γράφουν τα συμβόλαια που υπογράφει ο Μητσοτάκης και οι όμοιοί του.

Στο πείσμα τους, ο κόσμος ΚΑΙ υπήρξε ΚΑΙ υπάρχει. Και είμαστε εμείς. Εμείς που πολεμάμε τον κάθε φασισμό, που συμπορευτήκαμε με τον Λαμπράκη και τον σηκώσαμε στα χέρια μας σε μια πάνδημη κηδεία. Είμαστε εμείς που πάντοτε θα χορεύουμε σε μια «Λίμνη των κύκνων» γωμετρώντας έτσι τα όρια αυτού του κόσμου «του μικρού του μέγα», εμείς που πάντοτε θα έχουμε «ετοιμοπόλεμο» ένα βαθύψυχο δάκρυ για τον θάνατο του κάθε κύκνου μας.