Ο καθείς και το τραγούδι του...

Έχει απλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, σαν ιός αντίστασης στην περιστολή της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. 

Αόρατο όπλο των προοδευτικών πολιτών απέναντι στον ορατό εχθρό των σύγχρονων -επίγονων του φασισμού- πολιτικών μοντέλων.

Όσο ένα τραγούδι αρκεί να συνεγείρει τους πολίτες του κόσμου με ιδεώδη της αριστεράς, 

να μεταδώσει την ορμή και τη χαρά του αγώνα, 

δείχνει σα να κοντεύει η μέρα που θα τεθεί από την πλειοψηφία της κοινωνίας μας σε μόνιμη καραντίνα η χυδαιότητα της σημερινής χρήσης του φόβου του "αόρατου εχθρού" ως απόπειρα εδραίωσης του αυταρχισμού, ποδηγέτησης της ενημέρωσης και εκμετάλλευσης απ' τους αποδεδειγμένα πολέμιους του κοινωνικού κράτους της υγειονομικής κρίσης για πολιτικά -και όχι μόνο- κέρδη.

Σαν σήμερα, το 1945, η Ιταλία -η χώρα όπου ο Μουσολίνι εγκαθίδρυσε το φασισμό- απελευθερώθηκε από αυτόν. Καλλιτέχνες απ' όλον τον κόσμο σήμερα "σπάσανε την καραντίνα" και τιμούν με εξαιρετικό τρόπο, τραγουδώντας διαδικτυακά το τραγούδι σύμβολο του αγώνα των Παρτιζάνων κατά του φασισμού, τη μνήμη και το συμβολισμό της μέρας.

Εντός όμως της Μητσοτάκειας Ελληνικής Επικράτειας, ο ηγέτης μας, ο Μωυσής μας, ο Τσόρτσιλ μας, που μας ενημέρωνε, στα πλαίσια στησίματος του succes story του, αναίσχυντα για τα φέρετρα που παρελαύνουν στους δρόμους της, δε βρήκε ούτε μια λέξη, μέχρι τώρα, να πει για την ιστορική αυτήν επέτειο της πολύπαθης σήμερα γειτονικής μας χώρας, 

αντ' αυτού απολαμβάνει την ...τυχαία καντάδα-σόου που του έκανε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη έξω από το Μέγαρο Μαξίμου.