Ο Δωδώνης υπερασπιστής των βιαστών

  «Δεν κάθεται μια γυναίκα να βιάζεται χωρίς να το θέλει, μην τρελαθούμε. Εσείς αντιλαμβάνεστε ότι μια γυναίκα κάθεται και βιάζεται και μένει και έγκυος; Έχει συμμετοχή!», είπε στον ΣΚΑΪ αυτή η μορφή που ήρθε κατευθείαν από τα πιο βαθιά σκοτάδια του Μεσαίωνα.

Είναι ο θεσμός της Ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας και οι μαύροι κήρυκες της που διαδίδουν θεωρίες της αποκάλυψης και της βαθιάς συντήρησης, μεσσιανικές προσδοκίες που μπερδεύονται με θεωρίες πολιτικής συνωμοσίας. Εδώ φύεται ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η πατριαρχία και ο φασισμός.

Εδώ παράγεται ο φόβος και το μίσος για τους “λαθρομετανάστες-εισβολείς”. Εδώ γίνεται φονικό το μίσος για τον Λουκμάν, τους ομοφυλόφιλους, τον Ζακ, τους Ρομά, τη γυναίκα που τολμά να αρνείται απέναντι στον φαλλοκράτη άντρα.

Είναι η επίσημη Εκκλησία που λειτουργεί ως ιδεολογικός αγκιτάτορας και κομματάρχης της (ακρο)δεξιάς, που παγιδεύει φτωχές και ακαλλιέργητες ψυχές, που διδάσκει το «Αγάπα τον πλησίον σου πλην των Αμαληκιτών», που προσφέρει παραμυθία και παρηγοριά, που γεμίζει τα οντολογικά κενά της πρόσκαιρης ανθρώπινης ύπαρξης,  

Εδώ, μέσα από ένα εκπληκτικό αρχαίο τελετουργικό, δημιουργείται η «θρησκευτική συλλογικότητα». Εδώ βιώνεται ο ενθουσιασμός και η έκσταση, η ριζική θρησκευτική εμπειρία των πιστών. Εδώ οι άνθρωποι νοιώθουν μοναδικοί, εκλεκτοί. Εδώ οι "αόρατοι" αποκτούν την  ορατότητά τους. Κανείς ορθολογισμός δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ’ αυτόν τον ενθουσιασμό. Καμία επιστήμη, κανένας ιός! Εδώ όντως η πίστη σώζει! Μία γυναίκα παραμιλά... Και το παραμιλητό κάτι θέλει να πει (Λακάν). Ο δεσπότης θα μιλήσει για τα «παλληκάρια μας στον Έβρο», για τις «ορδές που θέλουν να μας ισοπεδώσουν», για τους ακρίτες μας που κάνουν τα push bucks στους φοβερούς εχθρούς, για τα «λιοντάρια» που φωνάζουν στην έγκυο πρόσφυγα: «δεν σε γκάστρωσα εγώ πουτάνα». Εδώ ο φαλλοκράτης βιαστής θα βρει υποστήριξη, γιατί «καμιά γυναίκα δεν βιάζεται χωρίς τη θέλησή της». Ανατριχίλα!  

Είναι θρησκευόμενοι, πιστεύουν φανατικά. Είναι συνδεδεμένοι ποικιλοτρόπως με την εκκλησία και τις οργανώσεις της, κάποιοι εξ αυτών σιτίζονται εκεί, έχουν πνευματικό που τους καθοδηγεί, μαθαίνουν απολυτίκια, κάνουν θρησκευτικό τουρισμό. Διαβάζουν “Μακελειό”“και “Ελεύθερη Ώρα”. Ψήφιζαν Χρυσή Αυγή, τώρα ΝΔ, Άδωνη, Βορίδη και Κασιδιάρη. Είναι οι “αρνητές” του εμβολίου, είναι οι χθεσινοί “μακεδονομάχοι”, είναι η φονική μηχανή που θα σκοτώσει τον Λουκμάν, το φασιστικό τέρας που θα στρίψει το μαχαίρι στην καρδιά του Παύλου Φύσσα. Το χέρι του φονιά θα το οπλίσει η "δαιμονοποίηση του άλλου", η φοβική ρητορική των κηρύκων είτε από τον εκκλησιαστικό είτε από τον τηλεοπτικό άμβωνα. Εδώ η κατασκευή του εχθρού είναι εντατική και συνεχής.  

Γενικά, η πίστη συμβάλει στη φαντασιακή κατασκευή του Εμείς. Γι' αυτό τόσο η πίστη(θρησκεία) όσο και το έθνος πατούν και στην Αριστερά και στη Δεξιά, λέει ο Ι. Μπερλίν («Κόντρα στο ρεύμα»). Και έχει δίκιο. Αν δούμε στην Ελλάδα, η Δεξιά συνδέεται με την Εκκλησία, κυρίως με το θεσμικό της κέλυφος και την Εξουσία της (Ιεραρχία). Αντίθετα, η Αριστερά συνδεόταν παραδοσιακά με τον κατώτερο κλήρο και την αντίληψη του «Χριστού επαναστάτη»(Μαρίνος Αντύπας). Σήμερα, έχει εγκαταλείψει πλήρως τη σχέση της με την εκκλησία ως κοινωνικό χώρο, ταυτίζοντάς την πλήρως με την εκκλησιαστική εξουσία και χαρίζοντάς την στην (ακρο)δεξιά. Πρόκειται για ένα μέγα πολιτικό λάθος, καθώς η πλειονότητα του πληθυσμού δεν γεμίζει το οντολογικό κενό της με άλλους θεσμούς, καθώς οι επαγγελματικές ενώσεις, τα συνδικάτα, τα πολιτικά κόμματα έχουν απωλέσει το πολιτιστικό τους περιεχόμενο. Οι σοσιαλιστές, σημειώνει ο Μπερλίν, πίστευαν ότι η ταξική αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη των θυμάτων της εκμετάλλευσης, καθώς και η προοπτική μιας δίκαιης και ορθολογικής κοινωνίας, που θα γεννούσε η επανάσταση, θα παρείχε αυτόν τον απολύτως αναγκαίο συνεκτικό δεσμό και πράγματι αυτό έγινε ως ένα βαθμό. Ως ένα βαθμό όμως. Γιατί η κοινωνική συνοχή συνέχιζε να παράγεται κυρίως στους παραδοσιακούς θεσμούς, όπως η Εκκλησία. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν τα κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα έχασαν την ουσιαστική επιρροή τους στην κοινωνία και την παραγωγή του «Εμείς» με βάση την κοινωνική αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη των θυμάτων της εκμετάλλευσης. Συνεπώς, δεν μπορούμε να «πετάξουμε» την εκκλησία χωρίς να αντικαταστήσουμε την παραγωγή του Εμείς με άλλους θεσμούς.   

Η Εκκλησία είναι μία συλλογικότητα και οι συλλογικότητες είναι το μοναδικό όργανο μεταβίβασης της παράδοσης, το μοναδικό όργανο μέσω του οποίου οι νεκροί μπορούν να μιλήσουν στους ζωντανούς, έλεγε η χριστιανο-μαρξίστρια Σιμόν Βέηλ. Και συνέχιζε: Όμως μερικές συλλογικότητες (σ.σ. όπως οι ναζιστικές ή των τζιχαντιστών της θρησκείας-) αντί να προσφέρουν "τροφή", κανιβαλίζουν τις ψυχές.

Οι σάπιες συλλογικότητες είναι μία «κοινωνική ασθένεια», και η πρώτη υποχρέωση μας είναι να επιχειρήσουμε τη θεραπεία της, αλλά και να ανασυστήσουμε τους θεσμούς που έχουν νεκρωθεί. Αλλά τι κατέστρεψε τα συνδικάτα και τα αριστερά πολιτικά κόμματα ως θεσμούς παραγωγής του Εμείς; Το Χρήμα, που αντικαθιστά όλα τα ευγενή κίνητρα με την επιθυμία του «νικάν», απαντά η Σιμόν Βέηλ. Γι’ αυτό σήμερα η δηλητηρίαση της κοινωνίας έχει φθάσει μέχρι τη διαφθορά ακόμα και της δυστυχίας!