Ο γάμος

Ένας υπέροχος γάμος. Μα πάνω απ’ όλα ένα εξαιρετικό γαμήλιο τραπέζι. Όλα στην εντέλεια, όλα στη θέση και στην ώρα τους. Οι σερβιτόροι, τα σερβίτσια που λαμποκοπούσαν, τα στρωμένα τραπέζια, η μουσική, τα πάντα. Και το μενού όπως θα ταίριαζε σε τέτοια τελετή. Προσούτο με πεπόνι στην είσοδο, plateau τυριών στα τραπέζια, σαλάτες, ψητά λαχανικά, κόκκινο κρασί sine qua non, ακριβές σαμπάνιες και τούρτα πολυώροφη, γλυκιά σαν τη ζωή που τους περίμενε.

Κι όταν φάνηκε το ζευγάρι, γαμήλια εμβατήρια έπαιξαν στη διαπασών, κορναρίσματα και χειροκροτήματα ακούγονταν από παντού, βλέμματα φωνές και σιγοψιθυρίσματα για τους νεόνυμφους πίσω απ’ τις ακριβές φορεσιές των καλεσμένων, βεγγαλικά που εκτοξεύονταν στον ουρανό,  πυρσοί και φλόγες, πανδαισία χρωμάτων.

Μόνο εκείνος ο ψηλόλιγνος φωτογράφος, που στεκόταν απέναντι κι είχε αναλάβει  την βιντεοσκόπηση, με τα ανακατεμένα μαλλιά και τα ρούχα που έπλεαν στο κορμί του, φαινόταν εντελώς παράταιρος. Ποιος τον διάλεξε να καλύψει την εκδήλωση; Και μόνο η εμφάνισή του, έτσι όπως πηγαινοερχόταν αλλόκοτος ανάμεσά τους, προκαλούσε φρίκη. Παπούτσια παλιά, σκονισμένα, κοστούμι  χιλιοφορεμένο, μπαλωμένο το σακάκι στο πίσω μέρος, πουκάμισο ξεβαμμένο. Αλλά το χειρότερο αυτή η λεπτή ειρωνεία στο  βλέμμα, που δεν την έκρυβε, αυτή η αδιαφορία για την εμφάνισή του, που σχεδόν σε τρόμαζε. Λες και ήξερε κάτι περισσότερο, λες και έβλεπε κάτι που είχε ξαναδεί, κάτι που κανείς απ’ τους συνδαιτημόνες της χαρούμενης φιέστας δεν υποψιαζόταν. Ειδικά όταν την ώρα του χορού στάθηκε απόκοσμος, σαν φάντασμα, μπροστά στο ζευγάρι, για να τους φωτογραφίσει. Για λίγο υπήρξε τότε μια σιωπή. Μια ελαφριά ανατριχίλα.

«Χαμόγελο παρακαλώ», είπε  στους νεόνυμφους και πάτησε το κουμπί της μηχανής. Κλικ. Έκαναν ένα βήμα πίσω εκείνοι. Σαν πυροβολισμός τους φάνηκε. Σαν να τους εκτελούσε.