Τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου. Ορκωμοσία νεοσύλλεκτων. Εξακόσιοι περίπου νέοι παρατεταγμένοι. Απέναντι χιλιάδες γονείς και φίλοι. Αναγγέλλεται η είσοδος του πολιτικού. Επιθεωρεί τους νεοσύλλεκτους και χαιρετάει τους γονείς-ψηφοφόρους. Κάποιος με το γνωστό, πλέον, «σωματότυπο» φωνάζει, απευθυνόμενος στον πολιτικό: «ντροπή»! Ο λόγος δεν είναι προφανής. Σκέφτομαι πως αν ήταν εδώ οι δημοσιογράφοι των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων, θα έγραφαν: «Το πλήθος αποδοκίμασε τον Κ….»!
Αρχίζει το τελετουργικό. Εισέρχεται με τη συνοδεία φρουράς το «ευαγγέλιο». Ακολουθεί η ορθόδοξη δέηση και ο όρκος των χριστιανών. Ακολουθεί ο όρκος των «αλλόθρησκων». Ο «αποδοκιμασίας» ενοχλείται σοβαρά. Μουρμουρίζει διάφορα «δεν έπρεπε». Θεωρεί ότι η μεγάλη στιγμή «μολύνθηκε» από τους «άλλους». Αλλά εκεί που παθαίνει παράκρουση, είναι όταν ορκίζονται πίστη στην πατρίδα οι «άθεοι». Καμιά δεκαριά νέοι δηλώνουν την πίστη τους στην πατρίδα χωρίς την ανάγκη της σύμπραξης θεών. Ο «αποδοκιμασίας» κινδυνεύει να πάθει εγκεφαλικό. Εκείνο που τον συντρίβει είναι ότι κανείς δεν τον ακολουθεί. Αισθάνεται μόνος.
Το θυμήθηκα καθώς διάβασα για πολλοστή φορά σχετικά με την αποδοκιμασία πολιτικού από το πλήθος. Μόνο που το πλήθος ήταν ένας. Ένας ακροδεξιός…
