Ο ανεμιστήρας

Στο σπίτι δεν έχει aircondition. Τις κάψες του καλοκαιριού τις περνάει κάθε χρόνο συντροφιά μ’ έναν φορητό ανεμιστήρα περιστρεφόμενο, που εδώ και κάποια καλοκαίρια πολεμάει μαζί του τους καύσωνες. Στητός κι απτόητος, στρέφοντας πότε εδώ και πότε εκεί ακούραστα τις παρειές του, γυρνάει όλα τα καλοκαίρια τη φτερωτή του με περηφάνια. Κάμποσα χρόνια τώρα, μόλις καλοκαιριάσει, του γνέφει εμπιστοσύνη. Μα τούτο το τελευταίο, το ανυπόφορο, έδειχνε να κουράστηκε. Σαν να μην έλεγε να ξεκινήσει. Το καλώδιο στην πρίζα, η ροή των ηλεκτρονίων κανονική, το μοτέρ του να αγκομαχάει κι εκείνος εκεί, πεισματικά να μην ανταποκρίνεται. Ξεκινούσε κάποια στιγμή, αργά αργά, βασανιστικά, σαν φορτωμένος υπερήλικας σε ανηφόρα, μα έμοιαζε έτοιμος ανά πάσα στιγμή να σταματήσει λαχανιασμένος στη μέση της διαδρομής και να εγκαταλείψει αγκομαχώντας κάθε προσπάθεια.

Και κάπως έτσι, η εμπιστοσύνη που του είχε όλα τα χρόνια σιγά σιγά εξανεμίστηκε. Αλλά κι η περηφάνια του ανεμιστήρα έκανε φτερά. Κι εκείνη η φτερωτή του, η σχεδόν ακίνητη πια, τον θύμωνε ακόμα περισσότερο. Άχρηστος ανεμιστήρας που έφαγε πια τα ψωμιά του. Δε γυρνάει, μόνο γερνάει. Δε βαριέσαι. Φυσικό ήταν. Είχε δουλέψει εξάλλου τόσα χρόνια. Ώρα να μπει στο υπόγειο κι αυτός και κάποια στιγμή στην ανακύκλωση…

Φθινοπωριάζει σιγά σιγά κι ο καιρός δροσίζει. Του χρόνου θα πάρει ένα δωδεκάρι inverter να ξεμπερδεύει. Άλλωστε ποιος χρησιμοποιεί σήμερα ανεμιστήρες;