Ο ήχος της λέξης πατρίδα

Αν ήθελα να βάλω ήχο στη  λέξη πατρίδα, αυτός θα ήταν ο ήχος της.

Θα συνόδευε την αξίνα που χτυπάει το ξερό χώμα,

τον κουβά που πέφτει σε ένα πηγάδι και βγαίνει να ποτίσει ένα λιανό δεντράκι,

τα χέρια που θερίζουν ένα έρμο σταροχώραφο ή κουρεύουν ένα μικρό κοπάδι πρόβατα,

η βάβω μου που γνέθει με τη ρόκα της ενώ κουνάει με το πόδι μια σαρμανίτσα,

η θεια  μου ξετυλίγει τη βαριά πλεξούδα της και χύνεται κατάμαυρος χείμαρρος ως το πάτωμα και χτενίζει τα μαλλιά της

κι ένα αγόρι να προσπαθεί να κερδίσει θέσεις στον κύκλο του χορού να αγγίξουμε τα χέρια. 

Δεν είναι ύμνοι κι εμβατήρια η πατρίδα, αυτή η μουσική είναι...,

ούτε σημαίες είναι,

σημαία είναι το μαντήλι της βαβούσιως μου σαν έβγαινε στη ρούγα και καρτέραγε παιδιά κι αγγόνια για να τους δώσει την ψυχούλα της.

Κι είναι όλα αυτά από καιρό χαμένα.