Ο Άλλος

Ο άλλος, ο ξένος, ο διαφορετικός. Έτσι ένιωθε. Έτσι τον έβλεπαν. Μόνο κακίες εισέπραττε. Η στοίβα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Είναι πέντε έξη. Τον κυκλώνουν με μια σκληρή, σχεδόν θανατερή ψυχρότητα. Στο βάθος των ματιών τους υπάρχει ένα σκοτάδι. Όπου λυσσομανάει το μίσος και η οργή. Η φωνή τους ψυχρή. Έτσι όπως γίνεται με την παγωνιά της κακίας. Τον στριμώχνουν άγρια. Χτυπήματα αδίστακτα, οριστικά. Αισθάνεται σαν τα χρώματα να έχουν χαθεί από τον κόσμο. Ένας άγριος ζωώδης ήχος ξεσκίζει το λαιμό του. Εκσφενδονίζεται από τα χείλη του. Τα μάτια του σκορπίζουν σα σπασμένα κομμάτια γυαλιού.

Λουφάζει κάθε φορά. Να κρύψει τις πληγές. Να κρύψει την ταπείνωση. Όχι πια. Μόνο ένα τρόπος υπάρχει να γίνει άφοβος. Να βαδίσει κατευθείαν στην καρδιά του φόβου του.

Ένας από τους βασανιστές του τού απλώνει το χέρι. Ο εσωτερικός του τύραννος μίλησε στο κτήνος. Και το δάμασε. Δέχεται τη βοήθεια όπως η άμμος το νερό. Προσπαθεί να χαμογελάσει. Το χτυπημένο πρόσωπο και τα θλιμμένα του μάτια τον δυσκολεύουν. Σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό. Αφήνει τις ψιχάλες να κυλήσουν πάνω του σα δάκρυα.

Οι άνθρωποι είναι όντα περίπλοκα. Ο καθένας μπορεί να κρύβει μέσα του πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους την ίδια στιγμή. Είναι ποιον θα αφήσεις να νικήσει.