Νυν... αιωρούμαι

Γεννήθηκα μαζί τους. Θεόρατος ο ένας κι ο άλλος πιο μικρός κι από τον κοντορεβιθούλη. Πίστευα θα μου άρεσε η παρέα τους, θα ‘κανε πιο υποφερτή τη μοναξιά μου. Μα ήταν ύπουλοι κι δυο κι έκανα σφάλμα μέγα που συναναστράφηκα με τέτοιους τύπους αλλοπρόσαλλους. Ο γίγαντας που εγώ προστάτη θεωρούσα και τον θαύμαζα και κάθε προσδοκία μου σ’ αυτόν την είχα εναποθέσει και έδωσα τόση ψυχή να τον ταΐζω με όνειρα, μέρα τη μέρα όλο και κόνταινε και μάζευε και συρρικνώνονταν κι ο άλλος ο ύπουλος, ο σπόρος, εκείνος ο μισοριξιάς όλο και σήκωνε ανάστημα κι άπλωνε ρίζες κι κλαριά κι όλα σαπίζαν.

     Δεν έγινε υποφερτή η μοναξιά μου. Ένα μαρτύριο δυσβάσταχτο ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο τα τέρατα – το παρελθόν που όλο διαστέλλεται, το μέλλον μου που συρρικνούται- δεν έχει χώρο το παρόν σαν κόκκος αιωρούμενος, για μια στιγμή, στη μέση της κλεψύδρας.