«Να τυλιχτώ στο κορμί σου»

"Καθισμένος στην καρέκλα. Με το καφέ του το σακάκι. Το μάλλινο. Με τα μπαλώματα στους αγκώνες. Και το γκρι το παντελόνι με την τσάκιση. Το καλά σιδερωμένο. Με τα μάτια τα θλιμμένα. Που έχουν αποσυρθεί πάει καιρός τώρα. Και το πρόσωπο το κουρασμένο. Το γεμάτο ρυτίδες. Και τα μαλλιά τα χιονάκια. Σαν κάτι ή κάποιον να περίμενε. Ή πάλι κι όχι. Ίσως τίποτα δεν περίμενε. Περασμένα τα ογδόντα βλέπεις. Ήξερε πως τίποτα δεν θα 'ρθει, μήτε και κάποιος θα φανεί. Κι ένα μικρό χαρτάκι, ένα τόσο δα χαρτάκι απ' την τσέπη άξαφνα έβγαλε κι ένα στυλό με μισοτελειωμένο το μελάνι που είχε στερεώσει πάνω στο χαρτάκι. Κι άρχισε να σημειώνει. Κάτι αριθμούς. Και κάτι πράξεις. Πρόσθεση. Αφαίρεση. Και ξανά. Πρόσθεση. Αφαίρεση. Κι όταν το σύνολό τους έβγαλε, γύρισε και κοίταξε τριγύρω και μόλις βεβαιώθηκε πως κανείς τους δεν τον βλέπει, έτσι καθισμένο στην καρέκλα, με το καφέ του μάλλινο σακάκι και το γκρι του παντελόνι με την τσάκιση και τα μαλλιά του τα χιονάκια, έβγαλε ένα πορτοφόλι κι άρχισε να μετρά. Σημείωσε ξανά. Για τελευταία φορά. Τίποτα άλλο δεν περίμενε να ’ρθει γι αυτόν εκείνη την μέρα, έτσι καθισμένο στην καρέκλα με το μικρό του το χαρτάκι και το στυλό με το μισοτελειωμένο του μελάνι. Εγώ βέβαια που τον είδα, όταν κανείς δεν κοίταγε, πιστεύω πως υπολογισμούς δεν έκανε, μήτε προσθέσεις κι αφαιρέσεις, ούτε και σύνολο ποτέ δεν έβγαλε, μα ένα γράμμα έγραφε στην όμορφη αγαπημένη του με στίχους που είχε δανειστεί από κάποιον ποιητή. Νομίζω μάλιστα πως είδα αυτό: "Όλες μου οι επιθυμίες συμπυκνώθηκαν σε μια, να ορμήξω και να τυλιχτώ στο κορμί σου" του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Ναι το είδα. Είμαι βέβαιη. Εκεί ανάμεσα στους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του ΟΤΕ. Εκεί, κάτω από τις πράξεις και το σύνολο."