Να σου πω κάτι

Άστο λίγο το βιβλίο. Να σου πω θέλω. Άστο. Κοίτα με. Σε είδα στον ύπνο μου χτες. Ήμουνα λέει μικρός και συ νέα. Κάναμε ποδήλατο, όπως τότε. Εσύ μπροστά. Πίσω εγώ. Έβλεπα τη μακριά κοτσίδα σου να ταλαντεύεται κι αγωνιζόμουν να σε φτάσω. Άφηνες τα χέρια. Όρθωνες το κορμί. Τα χέρια σου ανοιχτά. Η κοτσίδα σαν ουρά χαρταετού. Αγωνιζόμουν να σε φτάσω. Να προλάβω, πριν πετάξεις και σε χάσω. Ήμουν μικρός κι αδύναμος κι εσύ η φοβερή μαμά μου. Η μόνη που έκανε ποδήλατο χωρίς χέρια και μ’ έκανε να κοκορεύομαι στους φίλους μου. Ύστερα λέει έγειρες ξανά μπροστά. Έπιασες πάλι το τιμόνι. Σταμάτησαν τα πόδια στα πετάλια. Δεν γύρισες να με κοιτάξεις. Μα ήξερα. Ήμουνα σίγουρος. Μού δειχνες πως θες να βάλω τα δυνατά μου· να τα δώσω όλα· να σε περάσω. Θα μπορούσα μα δεν τό κανα. Άσε πάλι τα χέρια, σου φώναζα, θέλω να μάθω πώς το κάνεις. Μην κόβεις. Κάνε πετάλι. Πέτα.