Να σκάβεις τον ουρανό...

Να μείνεις εκεί που είσαι, έλεγε, να μην μεγαλώσεις ποτέ, να στριφογυρνάς γύρω απ' τα φουστάνια μου, να τραβάς την ποδιά μου, ν' ασπρίζεις με σύννεφα αλεύρι την κουζίνα μας, να κλέβεις το γλυκό, να σιροπιάζεις τη ζωή μας, να στάζουν μέλι οι πρώτες λέξεις σου, εκεί να μείνεις, με τις μύξες σου και τα κλάματά σου, τους πυρετούς και το βαθύ σου βήχα να τραντάζει την καρδιά μας, μ' ανάκατα τετράδια, μπερδεμένα γράμματα, με τα ξύλινα χρώματα να ζωγραφίζεις ρόδα ανοιξιάτικα στους τοίχους, να κόβεις τα πρώτα άνθη στην αυλή, εκεί να μείνεις, πουλί με τα φτερά ορθάνοιχτα, εκεί με τα μάτια εγκώμια της απορίας, εκεί, να δείχνεις το μέλλον που δεν ζήσαμε, να σκάβεις τον ουρανό με τα λεπτά σου χέρια.
ΥΓ. 11 Δεκεμβρίου, Ημέρα του Παιδιού