Να είστε περήφανοι

 Στα ψιλά και σχεδόν αθόρυβα πέρασε η συνέντευξη του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο περιοδικό «antivirus magazine» που απευθύνεται στην ΛΟΑΤ κοινότητα (Λεσβιακά, Ομοφυλόφιλα, Αμφισεξουαλικά, Τρανσεξουαλικά, Κουήρ, Ίντερσεξ άτομα). Εμ, βέβαια. Τι βαρύτητα να έχει η συνέντευξη… κάποιου Πρωθυπουργού σε ένα περιοδικό που απευθύνεται στην ΛΟΑΤ κοινότητα. Για πρώτη φορά αν δεν απατώμαι. Τι βαρύτητα να έχει μια τέτοια πολύπλευρα (και παιδευτικά) ωφέλιμη συνέντευξη που μιλάει με βαθύτατη ανθρωπιά και βαθύτατη δημοκρατική συνείδηση για θέματα που όταν δεν αντιμετωπίζονται με καταφανή εχθρότητα, αντιμετωπίζονται ως ταμπού που κανένας δεν τολμάει να μιλήσει γι’ αυτά. Ενώ αν ήταν κάποια εμεσματική ρουκέτα από αυτές που κατά καιρούς εκτοξεύουν εναντίον της πραγματικότητας διάφορα αβαθή και αβαρή αθύρματα του δημόσιου – φευ - λόγου, εκεί να δεις αντάρα και κουρνιαχτό!! Τι βαρύτητα, λοιπόν, να έχει η συνέντευξη… κάποιου Πρωθυπουργού που μιλάει γα το σύμφωνο συμβίωσης, γα τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, για το νομοσχέδιο περί της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου που κατέθεσε για διαβούλευση αυτή η κυβέρνηση (αυτή και όχι άλλη) και λοιπά παρόμοιας «ευτελούς» αξίας θέματα. Καμιά σημασία για τους ρέκτες μιας δημοκρατίας στα μέτρα τους που προτείνει με μύριους τρόπους χειραγώγησης, μύριους διαχωρισμούς που καταργούν στην πράξη την δημοκρατία, άρα και τα κοινωνικά, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα που απορρέουν από αυτό το πολίτευμα. Διατυμπανίζοντας βέβαια την αγάπη για την ανεκτική κοινωνία, «ξεχνώντας» ότι η κοινωνία της ανοχής είναι ο ρατσισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, αφού η ανοχή σημαίνει αναστολή δικαιώματος. Δεν υπάρχει πιο βάρβαρη κοινωνία από εκείνη που απλώς ανέχεται το δικαίωμα του Άλλου να υπάρχει όπως αυτός θέλει να διαθέτει τον εαυτό του στο σύνολο, όπως αυτός θέλει να εκδώσει ελεύθερα το νεύμα του προς τον κόσμο, απολαμβάνοντας όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από την (απαρέγκλιτη) αυτή σχέση. Κοινωνία της ανοχής είναι εκείνη που μεταλλάσει την έννοια της πλειοψηφίας και την κάνει δεσποτεία εις βάρος του μειοψηφούντος αλλόδοξου, διαφορετικού χρώματος, αδύναμου οικονομικά, ομοφυλόφιλου κλπ ανθρώπου. Του λέει: «σε ανέχομαι, αλλά πρόσεχε. Η ζωή σου είναι από κει μέχρι εκεί και ΕΓΩ καθορίζω τα όρια. Αν τα ξεπεράσεις θα άρω την ανοχή μου και τότε θα δεις «πόσα απίδια χωράει ο σάκος»».

Ποια λοιπόν σημασία έχει η συνέντευξη… κάποιου Πρωθυπουργού στο «antivirus magazine» που και μόνο το ότι δόθηκε μ’ αυτό το περιεχόμενο, αποτελεί κερδισμένη μάχη η οποία ξεπερνάει τα όρια των ειδικών προβλημάτων της ΛΟΑΤ κοινότητας. Γιατί ακριβώς δεν υπάρχει λάθος ή υστέρηση στη Δημοκρατία που να μην διορθώνεται με περισσότερη δημοκρατία. Άλλως είναι ρατσισμός της αφ’ υψηλού ανοχής και συγκαλυμμένος φασισμός. Πράγματα δηλαδή που αφήνουν παγερά αδιάφορο όλο το πολύπλοκο σύστημα της εσκεμμένης παρανάγνωσης της δημοκρατίας, το σύστημα των κάθε λογής διαχωρισμών και κοινωνικών αυτοματισμών. Το σύστημα δηλαδή που στερεί ανθρώπινους πόρους από την κοινωνία, με μια άτυπη καταδίκη της ελευθερίας τους, άρα και των δυνατοτήτων τους. Ή μήπως ξεχνάμε ότι ο εξοβελισμένος και ο εξόριστος δεν μπορούν να προσφέρουν το παραμικρό. Το ότι σε εποχές κρίσης δεν περισσεύει κανείς δεν μοιάζει να ενδιαφέρει  αυτούς που κερδίζουν από την κρίση ποντάροντας στο ζερό των ανθρώπων. «Να είστε υπερήφανοι» είπε ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξή του. Αυτό, ακριβώς, έχουμε ανάγκη: υπερήφανους ανθρώπους που θα πει ελεύθερους πολίτες. Όχι μόνο επειδή «ο κόσμος αλλάζει όταν δύο ανθρώπινα πλάσματα κοιτάζονται» όπως έγραψε ο Οκτάβιο Πας, αλλά και επειδή «η ελευθερία του ενός πρέπει να είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» όπως φθεγμάτισε... κάποιος Κάρολος Μαρξ.