Νέους εποικισμούς της Δυτικής Όχθης αποφάσισε ο Νετανιάχου

Μετά από εισήγηση των ακροδεξιών υπουργών άμυνας και οικονομικών το υπουργικό συμβούλιο ασφαλείας του Ισραήλ ενέκρινε σε κρυφή συνεδρίαση την ίδρυση 22 νέων οικισμών στη Δυτική Όχθη, σύμφωνα με δημοσιεύματα Ισραηλινών μέσων ενημέρωσης.

Θυμίζουμε ότι οι «εποικισμοί» κρίθηκαν παράνομοι, πριν ένα χρόνο, από το ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών. Οι πολιτικές εποικισμού του Ισραήλ και η καταστροφή ή κατάσχεση φυσικών πόρων στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο αποφάνθηκε το διεθνές δικαστήριο.

Οι πολιτικές των εποικισμών επιβάλλονται με άγρια βία στους Παλαιστίνιους. Παρεμπιπτόντως στην Δυτική Όχθη δεν υπάρχει Χαμάς. Για να αποδειχθεί ότι η Χαμάς είναι το πρόσχημα και ότι η πολιτική βίας μέσω των εποικισμών και της στέρησης των φυσικών πόρων των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς, που διαρκεί πολλές δεκαετίες, είναι η «πηγή» της αντίδρασης.

«…λεπτό με λεπτό, ώρα με την ώρα, χάνουμε όλο και περισσότερη γη από τους Ισραηλινούς. Σχεδόν όλοι οι δρόμοι, όλοι οι παρακαμπτήριοι δρόμοι και όλα τα μικρά χωριά από τα οποία περάσαμε ήταν το σκηνικό μιας καθημερινής τραγωδίας: δημευμένη γη, λεηλατημένα χωράφια, ξεριζωμένα δέντρα και φυτά, ξεριζωμένες σοδειές, κατεστραμμένα σπίτια. Ο Παλαιστίνιος ιδιοκτήτης στέκεται εκεί, ανίκανος να κάνει τίποτα για να σταματήσει την επίθεση, χωρίς καμία βοήθεια…», λέει ο αλησμόνητος καθηγητής του Κολούμπια Edward W. Said σε ντοκιμαντέρ του 1998. Και συνεχίζει:

«…Τίποτα δεν συγκρίνεται με το αίσθημα θλιβερής αδυναμίας που νιώθει κανείς όταν ακούει για έναν άνδρα τριάντα πέντε ετών που, επί δεκαπέντε χρόνια, δούλευε μέρα με τη μέρα στο Ισραήλ, λαθραία, για να εξοικονομήσει χρήματα για να χτίσει ένα μικρό σπίτι για την οικογένειά του και που μια μέρα ανακαλύπτει αυτό το σπίτι ερειπωμένο, κατεδαφισμένο, με ό,τι περιείχε, από μια ισραηλινή μπουλντόζα. Και αν τον ρωτήσετε γιατί -επειδή, τελικά, η γη ήταν δική του- θα μάθετε ότι δεν υπήρχε προειδοποίηση: ένα χαρτί που έστειλε την επόμενη μέρα ένας Ισραηλινός στρατιώτης αναφέρει απλώς ότι ο άνδρας δεν είχε οικοδομική άδεια. Είναι γνωστό ότι οι ισραηλινές αρχές αρνούνται συστηματικά στους Άραβες άδειες για να οικοδομήσουν στη γη τους. Οι Εβραίοι μπορούν να χτίσουν, αλλά οι Παλαιστίνιοι ποτέ. Αυτό είναι απαρτχάιντ, καθαρό και απλό…»

«Μια μέρα, -λέει ο Σαΐντ- σταμάτησα στον κεντρικό δρόμο από την Ιερουσαλήμ προς τη Χεβρώνα για να κινηματογραφήσω μια ισραηλινή μπουλντόζα που «όργωνε», υπό την προστασία στρατιωτών, ένα σπαρμένο χωράφι. Περίπου εκατό μέτρα μακριά στέκονταν τέσσερις Παλαιστίνιοι, που έδειχναν συντετριμμένοι και οργισμένοι. Ήταν η γη τους, μου είπαν, καλλιεργημένη από γενιές και γενιές, και τώρα καταστρέφονταν με το πρόσχημα της διαπλάτυνσης ενός ήδη πολύ φαρδύ δρόμου που προοριζόταν για εποίκους. «Γιατί χρειάζονται δρόμο πλάτους 120 μέτρων; Γιατί δεν μπορούν να με αφήσουν να καλλιεργήσω τη γη μου; Πώς θα ταΐσω τα παιδιά μου;», παραπονέθηκε ένας από αυτούς. Τον ρώτησα αν είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων. Όχι, μου απάντησαν, μόλις σήμερα το μάθαμε και όταν φτάσαμε ήταν πολύ αργά. …κατευθύνθηκα (συνεχίζει ο Σαΐντ) προς τους Ισραηλινούς στρατιώτες. Στην αρχή αρνήθηκαν να μου μιλήσουν μπροστά σε κάμερα και μικρόφωνο. Αλλά επέμενα και ήμουν τυχερός που βρήκα έναν που φαινόταν ντροπιασμένος από την όλη υπόθεση, αν και ισχυριζόταν ότι υπάκουε σε εντολές. «Καταλαβαίνετε ότι είναι άδικο να παίρνουν τη γη τους από ανυπεράσπιστους αγρότες;» Απάντηση: «Δεν είναι η γη τους. Ανήκει στο κράτος του Ισραήλ.» Του θύμισα ότι, εξήντα χρόνια νωρίτερα, στη Γερμανία είχαν χρησιμοποιηθεί τα ίδια επιχειρήματα εναντίον των Εβραίων. Και τώρα οι Εβραίοι το χρησιμοποιούν εναντίον των Παλαιστινίων. Απομακρύνθηκε, αποφεύγοντας να απαντήσει…»

Κι όμως ο Έντουαρντ Σαΐντ έβλεπε κάποια χαραμάδα «ελπίδας».

«Η πιο απροσδόκητη από τις εμπειρίες μου με τους Ισραηλινούς ήταν μια συνέντευξη με τον Daniel Barenboim, τον λαμπρό πιανίστα και μαέστρο που ήρθε να δώσει ένα ρεσιτάλ στην Ιερουσαλήμ τη στιγμή που γυρίζαμε εκεί το ντοκιμαντέρ. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αργεντινή, ο Barenboim ήρθε στο Ισραήλ το 1950, σε ηλικία εννέα ετών, όπου έζησε για περίπου οκτώ χρόνια. Τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ παραμένει Ισραηλινός πολίτης, διευθύνει τις ορχήστρες της Κρατικής Όπερας του Βερολίνου και της Κρατικής Όπερας του Σικάγου. Να προσθέσω ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει στενοί φίλοι. Απαντώντας ανοιχτά στις ερωτήσεις μου, είπε ότι λυπάται που τα πενήντα χρόνια του Ισραήλ αντιπροσώπευαν πενήντα χρόνια βασάνων για τον παλαιστινιακό λαό. Τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ ενός παλαιστινιακού κράτους. Μετά τη συναυλία του, μπροστά στην κατάμεστη αίθουσα, αφιέρωσε το πρώτο του encore στην Παλαιστίνια που τον είχε καλέσει σε δείπνο το προηγούμενο βράδυ. Έμεινα έκπληκτος όταν είδα ότι ολόκληρο το κοινό των Ισραηλινών Εβραίων (η γυναίκα και εγώ ήμασταν οι μόνοι Παλαιστίνιοι) ανταποκρίθηκε στην ευγενική αφιέρωσή του με ενθουσιώδες χειροκρότημα. Σαφώς, μια νέα κοινή γνώμη αρχίζει να αναδύεται, εν μέρει λόγω των υπερβολών του Νετανιάχου, εν μέρει χάρη στην παλαιστινιακή αντίσταση. Βρήκα επίσης εξαιρετικά παρήγορο το γεγονός ότι ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς στον κόσμο προσφέρθηκε να παίξει μπροστά σε Παλαιστίνιους, σε μια χειρονομία συμφιλίωσης που θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο βάρος από δεκάδες Συμφωνίες του Όσλο.

[…]Παρά τη θλιβερή στιγμή που διανύουμε, μερικές ακτίνες ελπίδας μας επιτρέπουν να δούμε ένα μέλλον που είναι λιγότερο σκοτεινό από ό,τι πιστεύαμε πολλοί από εμάς. Ωστόσο, στο εγγύς μέλλον, δεδομένης της έλλειψης οράματος των Ισραηλινών, των Αμερικανών και των Παλαιστινίων, ένα τρομερό σύννεφο αδικίας και σύγχυσης μπορεί ακόμα να συσκοτίζει τους Αγίους Τόπους.»

Αυτά έλεγε πριν σχεδόν τρεις δεκαετίες ο Έντουαρντ Σαΐντ. Σήμερα βρισκόμαστε στο πιο βαθύ σκοτάδι…

Πληροφορίες από https://www.monde-diplomatique.fr/