Μπροστά στη μηχανή του κόσμου...

          Έψαχνα να δω πως θα ξεκινήσω αυτό το κείμενο, καταπίνοντας το περικείμενο των Ευρωεκλογών, αλλά δεν εύρισκα κάτι. Όλη μου την λύπη την κατάπινε η χαρά των θηρίων και δεν απέμενε τίποτα που να ξεφεύγει από τα δόντια του Στουρνάρα, της Ξαφά, του Βρούτση, του Θεοδόση Γιάνναρου (με την εκτέλεση στα 11 βήματα) του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη (για αιχμαλώτους πολέμου). Δεν ήξερα πώς να αρχίσω αυτό το κείμενο που το είχαν ήδη κατασπαράξει οι σχολάρχες της ιδιωτικής παιδείας (αν θυμάστε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε μιλήσει για «πελάτες σχολείου»…), οι κανόναρχοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην υγεία (της ισχύος δηλαδή που λέει «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν») και οι αγριεμένοι του εισαγγελικού ενδιαφέροντος που απολύτως φανερά αντιδρούν σε μια άψογη Συνταγματικώς διαδικασία, θεωρώντας λάφυρο την Δικαστική Εξουσία.

          Πραγματικά δεν ήξερα πώς να αρχίσω. Ούτε και τώρα ξέρω. Τώρα που τρέχουν να μαζέψουν την πρόθεση. Τώρα που τρέχουν να κρύψουν. Τώρα που ο Πατούλης αρνείται από πολιτική δειλία να συναντηθεί δημοσίως σε συζήτηση με την Ρένα Δούρου. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω τώρα που ο Νάσος Ηλιόπουλος δίνει αυτή την ωραία μάχη στην Αθήνα. Αλλά τώρα ξέρω πως δεν είναι από αμηχανία που δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Είναι που έχουν μαζευτεί πολλά. Παντού.

          Κι όλα έχουν αρχίσει. Και τίποτα δεν αρχίζει τώρα. Δεν πρόκειται για μάχη που θα αρχίσει κάποτε… Πρόκειται για την ζωή μας. Πρόκειται για την ζωή μας που κανείς δεν μπόρεσε να την σταματήσει. Κανένα ΔΝΤ, κανένα ESM, κανένα PSI, κανένας Βενιζέλος, κανένας Σαμαράς. Κι ούτε μπορούν να την σταματήσουν οι Μητσοτάκηδες και οι Σαμαράδες και τα απελέκητα ξύλα των τζακιών τους.

          Για την ζωή μας πρόκειται. Που ανάβλυσε στην ΒΙ.Ο.ΜΕ., ας πούμε, ή στα Κοινωνικά Ιατρεία, στην αλληλεγγύη της αδιόρατης θωπείας και των ανεπαίσθητων δραμάτων. Για την ζωή μας πρόκειται που δεν σταμάτησε ποτέ. Και συνεχίζει.

          Κι εγώ δεν θέλω να αρχίσω αυτό το κείμενο. Θέλω να συνεχίσω γράφοντας το πελώριο κείμενο που άλλοι ξεκίνησαν πριν από μένα, συνεχίζουμε να το γράφουμε μαζί και έρχονται άλλοι που θα το γράφουν εσαεί μετά από μας, μετά κι απ’ αυτούς τους ίδιους. Έτσι πάει το πράγμα.

          Συνεχίζοντας ένα τραγούδι. Συνεχίζοντας μια διαδήλωση. Συνεχίζοντας μια σιωπή που κάποτε ξεκίνησε και κάποτε θα τελειώσει και θα είναι ποίημα. Συνεχίζοντας, πάντοτε συνεχίζοντας.

          Συνεπώς αυτό το κείμενο δεν πρόκειται να αρχίσει. Επειδή δεν έχει την δυνατότητα να τελειώσει. Η μόνη δυνατότητα που έχει αυτό το κείμενο είναι απλώς το αδύνατο: να σταματήσει εδώ.

          Αυτό όμως θέλουμε: το αδύνατο. Αυτή την διάρκεια της εμπράγματης φαντασίας μπροστά στην μηχανή του κόσμου. Καλή συνέχεια.