Μια απόφαση

Στο βάθος της κάμαρας έπαιζε πάντα ένα μικρό αγόρι. Συναρμολογούσε μικρά πλαστικά τουβλάκια παλεύοντας να φτιάξει ένα πύργο, ένα κάστρο, ή κάτι παρόμοιο. Η παρουσία αυτού του παιδιού, ατάραχο όπως έπαιζε κι αμέριμνο, ήταν που κάθε φορά τον εμπόδιζε, όταν ερχόταν αποφασισμένος να ξεμπερδεύει με τούτο το αχούρι μια για πάντα.

Γιατί ήταν από καιρό φανερό πως δεν έπαιρνε πια επισκευή το πατρικό σπίτι. Τα κεραμίδια της στέγης, άλλα σπασμένα κι άλλα ξεκολλημένα απ’ τον αέρα, οι τοίχοι και τα ξύλινα πατώματα φαγωμένα απ’ την υγρασία, το χαγιάτι κούφιο απ’ το σαράκι καμμιά εμπιστοσύνη δεν ενέπνεε, τζάμια σπασμένα εδώ κι εκεί κι οι πόρτες, σκουριασμένες, έχασκαν από παντού. Και παραμέσα έζεχνε όλο το σπίτι μούχλα κι εγκατάλειψη. Μπορεί να έζησε κάποια χρόνια εδώ, μα τώρα τίποτα δεν τον κρατούσε. Είχε πάρει την απόφασή του κι ας ανέβαλλε διαρκώς το σχέδιο που είχε στο μυαλό του.

Αλλά σήμερα όχι, δεν έπαιρνε αναβολή το πράγμα. Ξεφόρτωσε με σιγουριά και κάποια βία απ’ το αυτοκίνητο το μπιτόνι με το πετρέλαιο κι ύστερα το άδειασε αργά αργά στο σπίτι. Στα δωμάτια πρώτα, στη στέγη κι έπειτα παντού τριγύρω. Το παιδί, αμέριμνο όπως συνήθως, έπαιζε στο βάθος της κάμαρας, με τα τουβλάκια του. Ούτε που τον κατάλαβε όταν το πήρε στην αγκαλιά του, μα μήτε κι αντιστάθηκε.

Έριξε εκείνος μέσα το αναμμένο σπίρτο και βγήκε ήσυχα με το παιδί στα χέρια του. Το σπίτι πήρε να καίγεται, φούντωσε στο λεπτό, λες και περίμενε ανακουφιστικά, λυτρωτικά το τέλος του. Η ξαφνική φωτιά έκοψε στη μέση το πρωινό κελάηδημα των πουλιών. Σώπασαν μεμιάς τα πάντα.Τίποτα δεν ακουγόταν εκτός από τον ήσυχο ήχο της φωτιάς που όλο ανέβαινε κι από ένα πετεινό που αλαφιασμένος κι έκπληκτος έσπαγε τη σιωπή, σαν ορθρινός ψάλτης παράφωνος.

Κι έτσι καθώς το πρωινό αεράκι του χάιδευε τρυφερά τα μαλλιά, ανάμεσα στις φλόγες που λαμπάδιαζαν, ανάμεσα στα ξύλινα δοκάρια που έπεφταν τρίζοντας, νικημένα απ’ τη λάβα της φωτιάς, έβλεπε τώρα καθαρά τη λάμψη της αστραπής, το σέλας των πόλων κι  έναν ειρηνικό ωκεανό να τον καλεί κοντά του.